Het is bijna een subgenre: films die zich afspelen op één enkele locatie. Het is een kunst om dat interessant te houden. Cube deed het bijvoorbeeld door de set te laten wisselen van kleuren om de illusie te wekken dat de personages van kamer naar kamer kropen. The Outfit doet dat niet, maar weet de spanning er goed in te houden middels een minimalistisch misdaadverhaal. Alleen bestaat de laatste akte uit een stuk meer wendingen dan nodig was geweest.
Leonard is een oude, rustige kleermaker die als Brit zijn eigen winkel runt in Chicago tijdens de zonsondergang van de maffia. Gangsters gebruiken een postbus in zijn atelier voor geheime communicatie, maar zolang Leonard niet betrokken wordt in hun zaken vindt hij het prima. Maar dan komt de avond dat ze hun zorgen toch de zijne maken.
De film opent met een shot van Leonard die op straat naar zijn winkel loopt en deze opent. Vanaf dat moment speelt alles zich daarbinnen af. De film is niet gebaseerd op een toneelstuk, maar het verhaal en de uitvoering lenen zich daar prima voor. Een rijdende auto wordt bijvoorbeeld weergegeven door enkele koplampen door een mat raam en het geluid van een draaiende motor.
Een titel met een dubbele betekenis en een plot dat het maakproces van een pak spiegelt maken van The Outfit een ietwat ouderwetse film. In eerste instantie is niet helemaal duidelijk waar het verhaal naartoe zal gaan, maar wanneer 's nachts bij Leonard wordt aangeklopt en hij de verantwoordelijkheid krijgt voor de zorg van neergeschoten maffioso, begint het richting te krijgen. Deze situatie brengt de spanning door onverwachte omstandigheden die langzaam wordt opgeschroefd; niet om te nagelbijten, maar de aandacht blijft er moeiteloos bij.
De film is het regiedebuut van scenarist Graham Moore die hiervoor enkel in 2008 de leiding had over een korte film en daarvoor één aflevering mocht maken voor de Britse soap Emmerdale. Verstandig dat hij dus begint met een project dat niet overambitieus is, maar knap dat hij zonder visuele poespas zoiets kleins zo intrigerend weet te maken. De set van de winkel wordt helder in beeld gebracht en de camera richt zich op niets anders dan wat nodig is.
De hoofdrol is voor Mark Rylance (Ready Player One, Don't Look Up) op wiens schouders de druk ligt om deze film te dragen. Daar slaagt hij in. Rylance heeft een bepaald hoofd dat hem al snel een nederige underdog maakt en zijn bewuste gebruik van maniertjes versterkt dat voor deze rol nog eens.
Vanaf het moment dat de twee maffioso Leonards winkel binnenvallen is de situatie gespannen, met name doordat ze die arme man iets aandoen, en de rust keert geen moment weder. De situatie gaat van kwaad tot erger, maar helaas kiest het scenario voor een reeks plotwendingen om het laatste halfuur boeiend te houden. Zelfs wanneer het voelt alsof er niets meer te wenden valt, komt er toch nog een laatste wending om de hoek.
Het is niet zo dat hiermee de film uit elkaar valt; verhaaltechnisch is alles logisch en ook thematisch klopt het allemaal. De kleren maken de man, dus komt een ordinaire crimineel in een net pak op de maatschappij over als een nette kerel. De mens laat zich misleiden door hoe iemand gekleed is.
Toch voelen die wendingen als een teleurstellend middel om het verhaal te redden van iets waar het niet aan leed: een gebrek aan spanning. Daar komt bovenop dat hiermee alles letterlijk wordt uitgelegd. Elk beetje mysterie en alle ruimte om zelf iets in te vullen verdwijnen. Het wordt er ook niet spannender op; het raffelt simpelweg het einde af.
Saai is anders, maar het was sterker geweest als de climax niet zou leunen op wendingen maar op een sterk opgebouwd hoogtepunt. De kijker ontwikkelt al snel een connectie met Leonard en zijn winkel, dus dat zijn werk en zijn leven op het spel staan zou genoeg zijn geweest. Toch is dit een film die het had verdiend om in de Nederlandse bioscopen te draaien. Dat is nooit gebeurd, dus dan maar nu als fijne toevoeging aan het streamingsaanbod.
The Outfit is te zien bij Prime Video.
