Catherine Breillat heeft een aardig controversieel cv. Tenminste, in de ogen van sommige kijkers. Haar films verkennen vaak vrouwelijke seksualiteit en genot vanuit de 'female gaze': het vrouwelijke perspectief. In het erotische drama L'Été Dernier schuwt ze deze thematiek evenmin. Desondanks blijkt maar weer eens dat louter een controversieel plotonderwerp niet voldoende is voor een boeiend verhaal.
L'Été Dernier volgt het leven van Anne, een succesvolle advocaat. Samen met haar man Pierre en hun twee geadopteerde dochters hebben ze een ogenschijnlijk doorsnee, gelukkig leven. Dit leven komt echter op scherp te staan wanneer Theo, de tienerzoon van Pierre uit een eerdere relatie, een tijdje bij hen komt wonen. Zijn komst markeert de start en ontwikkeling van een erotische liefdesrelatie tussen Anne en Theo.
Het zijn uitstekende ingrediënten om een taboeonderwerp gelaagd en shockerend te verbeelden. Toch ontstaat verwarring over de verlangens en motivaties die tot deze affaire leiden. De personages ontberen de nodige psychologische diepgang, waardoor onduidelijk blijft waaróm deze romance onontkoombaar is, en wát er voor de personages precies op het spel staat.
Zo hint Breillat nauwelijks op relationele problemen tussen Anne en Pierre. Hoewel de dialogen een enigszins clichématig beeld schetsen van Pierres 'saaie' baan en suggereren dat hijzelf daarom ook een saaie piet is, is dit nauwelijks voelbaar in hun relatie. Evenmin is duidelijk waarom dit nu ineens een punt van zorg is voor Anne, en waarom de liefde met Theo haar enige uitweg is.
Juist deze psychologische diepgang had Anne zo interessant kunnen maken. Niet in de minste plaats omdat ze als prestigieuze advocaat strijdt voor de rechten van misbruikte tieners. De tegenstrijdigheid en hypocrisie van haar karakter, waarbij ze Theo als dader behandelt, wordt helaas niet uitgediept.
Daarnaast wordt het incestueuze aspect van de relatie, samen met de daaruit voortvloeiende conflicten en consequenties, te weinig verkend. En juist dit heeft de kijker nodig om dichter bij de personages te komen en hun keuzes te begrijpen.
Tegelijkertijd spelen de acteurs allemaal vol overtuiging en brengen ze de informatie die tot hun beschikking staat geloofwaardig over. Op visueel vlak is de film een lust voor het oog. De cinematografie brengt met langdurige close-ups de kijker dichter bij de innerlijke wereld van de personages. Paradoxaal genoeg creëren deze shots ook een melodramatisch en ongemakkelijk effect vanwege het gebrek aan diepgaand begrip voor wat de personages plotmatig drijft.
Hoewel L'Été Dernier dus veel ingrediënten bezit voor een interessant verhaal, blijft het bij een oppervlakkige portrettering van een controversiële liefde. Zolang het publiek niet kan meeleven met de personages, is het moeilijk om een schokkend of taboedoorbrekend verhaal te vertellen.
