"Is het schuld dat ik voel?" "Ga noord." "Kan ik eerlijk met je zijn?" "Zij doet aardig maar ze is niet." De romantische komedie Happy Single zit zodanig vol met anglicismen dat iedere kijker met ook maar het kleinste beetje taalgevoel zich zal afvragen of er mogelijk vertaalsoftware aan te pas is gekomen. Of zouden al deze foeilelijke formuleringen gewoon betekenen dat de scenarist meer tijd heeft besteed aan het bekijken van Engelstalige romkoms dan aan het leren van zijn moerstaal? Dat zou wellicht ook het ongeïnspireerde script verklaren.
In Gelukkig Vrijgezel, pardon, Happy Single is psycholoog Mollie de gebruikelijke romkomprotagonist die niet aan relaties doet. Dus in de ochtend weet ze haar haar bedpartner, die ze de vorige avond pas heeft ontmoet, snel de deur uit te werken en het zodanig te spelen dat hun nachtje rollebollen geen navolging krijgt. Kennelijk doet Mollie dat dusdanig vaak dat haar collega's direct weten hoe laat het is wanneer ze met een rolkoffertje op kantoor verschijnt.
Die man, Otis geheten, blijkt echter haar nieuwe collega en is dus bijzonder moeilijk te ontlopen. Nu zou ieder ander dan gewoon aangeven geen behoefte te hebben aan een relatie, maar kennelijk is dat te confronterend voor Mollie, die dan maar probeert om hem weg te werken. Onbegonnen werk, want met zijn indrukwekkende cv, innemende persoonlijkheid en tandpastaglimlach valt Otis bij zijn andere nieuwe collega's direct in de smaak. En waar hij aanvankelijk nog probeert om toenadering te zoeken, geeft Mollie hem consequent de koude schouder. Ah, verdorie. Nu doe ik het zelf ook.
Het is een aardige premisse: iedereen in Mollies omgeving onderschrijft haar initiële warme gevoelens voor Otis, maar zij is te koppig om daaraan toe te geven. Doordat de twee al gelijk met elkaar in bed zijn gedoken ontloopt de film het gebruikelijke doen-ze-het-of-niet-traject en ligt de focus meer op de vraag of Mollie kan leren zich open te stellen. Dat uitgangspunt zou best kunnen werken als zij een heel goede reden had voor haar afkeer van vaste relaties (die heeft ze niet) of als het enorm zou zinderen tussen de twee hoofdrolspelers (mwoah, niet echt).
Happy Single moet het vooral hebben van de prettig ingevulde bijrollen. Dit zijn niet de meest iconische of originele personages die je dit jaar zult zien, maar als collega's zijn ze aangenaam herkenbaar. Zelfs Manuel Broekman weet iets te maken van zijn rol als flamboyante homo die iets te graag zijn oppervlakkigheid etaleert. Wel jammer is dat de cast grotendeels bestaat uit acteurs die al in diverse romkoms te zien zijn geweest, wat de film binnen zijn genre weinig onderscheidend maakt.
Het enige afwijkende is dat deze romkom zich nu eens niet afspeelt in Amsterdam, maar in Utrecht. En dat zullen we weten: de naam valt in de openingsfase gemiddeld eenmaal per minuut en een plaatsnaambord komt wel erg pontificaal in beeld. Maar afgezien van die paar keer dat er langs de Dom wordt gefietst of gelopen merk je maar weinig van de setting. De meeste scènes spelen zich namelijk af in een anoniem kantoor, een anoniem park, een anoniem appartement of een anoniem café. Utrecht verdient beter.
Een andere gemiste kans is dat de personages weinig van hun professionaliteit aanwenden voor hun persoonlijke kwesties. Bij mensen die er hun werk van hebben gemaakt alles te duiden zou het best passen als ze bewust weigerden te luisteren naar hun gevoelens. Met een groot besef van het continue spel van aantrekken en afstoten zou dat zelfs kunnen zorgen voor een beetje spanning, met een behoefte om elkaar psychologisch steeds een stap voor te zijn. Maar daarmee zou deze film mogelijk tegen de conventies van zijn genre ingaan en dat is natuurlijk totaal uit van de vraag.
