Deze recensie is geschreven door een atheïst. Dergelijke disclaimers zouden eigenlijk niet nodig moeten zijn bij het bekritiseren van films, maar Jesus Revolution is nou eenmaal een uitermate pro-christelijke film. Elke kritiek daarop die wordt geuit door een niet-gelovige kan aldus makkelijk worden gepareerd met iets als "niet voor jou gemaakt". Begrijpelijk, want recenseren gaat nou eenmaal gepaard met enige mate van subjectiviteit, maar een film met een boodschap die ik niet onderschrijf acht ik niet direct verwaarloosbaar. Elke film kan boeiend zijn, zolang er maar een interessant verhaal wordt verteld. Jesus Revolution durft dat echter niet aan.
Deze film vertelt het waargebeurde verhaal van de Californische hippies die eind jaren zestig massaal op blote voeten de kerk introkken vanuit een hervonden interesse voor de lessen van Jezus, die door sommigen op een wat toegankelijkere manier werden verkondigd. Best een interessant gegeven, omdat het christendom destijds de dominante religie was van het establishment waar de hippiebeweging zich tegen afzette. Die religie was echter tweeduizend jaar eerder ontstaan met een man die naar huidige maatstaven best als een hippie kan worden beschouwd.
Dominee Chuck Smith en zelfverklaard profeet Lonnie Frisbee weten samen een voorheen leeglopende kerk aantrekkelijk te maken voor jongeren die iets anders willen dan hun ouders, maar zich niet per se volledig willen overgeven aan drugs en vrije liefde. Alles duidt erop dat deze twee uiterst verschillende mannen vroeg of laat opponenten zullen worden, maar dat blijkt uiteindelijk wel mee te vallen. Wanneer een van de twee de kerk verlaat, gebeurt dat uiterst gemoedelijk. Het weinige drama moet dan ook komen van twee oninteressante tieners wier liefde voor elkaar toch net ondergeschikt is aan hun liefde voor Jezus.
Niet elke film hoeft van de ene dramatische ontwikkeling in de andere te vallen, maar ondanks de turbulente tijd waarin Jesus Revolution zich afspeelt verloopt het verhaal buitengewoon gezapig: de beweging ontstaat, de beweging groeit en tegen het einde heeft deze beweging landelijke bekendheid en navolging verkregen. Leuk voor die zogenaamde 'Jesus freaks' dat het allemaal zo soepel ging, maar voor de kijker levert het twee saaie uren op. De conservatieve aanhangers van Smiths gemeente die niet bepaald verheugd zijn met de nieuwe kerkgangers verdwijnen al snel uit zijn kerk en keren daarna niet meer terug in de film.
Het is de vraag wat Jesus Revolution te bieden heeft aan kijkers die niet zoveel op hebben met het christelijke geloof, want uiteindelijk komt nagenoeg elk plotpunt daar toch weer bij terug. De film is geproduceerd door Kingdom Story Company, een studio die gespecialiseerd is in christelijk entertainment. In dat licht valt op dat de toon niet overdreven prekerig is (er is in dit segment veel erger gemaakt), maar er worden evenmin kritische kanttekeningen geplaatst bij de opkomende beweging, ook al wordt daarvoor soms een opvallend goede voorzet gegeven.
Technisch valt er weinig af te dingen, maar er wordt ook niet echt creatief uitgepakt. Vrijwel elke scène baadt in het licht van de ondergaande zon en is voorzien van muziek die je al vaak genoeg in films over deze periode hebt gehoord, waardoor algauw het gevoel bekruipt met een pastiche te maken te hebben. Jesus Revolution is daarmee net als een christelijke rocksong die aanvankelijk klinkt zoals normale muziek, maar uiteindelijk zijn gebrek aan creativiteit niet lang kan verhullen. Want doordat het niet mag schuren kan het ook nooit echt interessant worden.
