Het zijn de jaren tachtig van het vorige millennium als Rose, afkomstig uit Ivoorkust, samen met haat zoontjes Ernest en Jean naar Parijs verhuist. Gezien de titel, Un Petit Frère, zou je zeggen dat het perspectief bij Ernest ligt. Hij is immers de jongste, de kleine broer. Of dat Rose misschien zwanger wordt en de twee jochies er nog een broertje bij krijgen. Niets is minder waar. De focus van de vertelling ligt eerst bij Rose.
Net aangekomen in de Franse hoofdstad moet zij zich zo goed mogelijk staande zien te houden in haar nieuwe woonsituatie. Mannen passeren de revue. Ze worstelt om rond te komen. En dan is er ook nog het piepjonge kroost dat op moet worden gevoed. Jaren later volgt een wisseling van perspectief en is het aan Jean om het tragische familieverhaal te vervolgen. Daarna neemt Ernest de toorts over.
Un Petit Frère is een drama dat familietragiek wil verbinden aan sociaal-maatschappelijke thema's. Rose vertegenwoordigt hierin de immigrant die naar de stad reist om daar het geluk te vinden. Jean en Ernest krijgen later te maken met de verharde blik op de 'gelukszoekers'. Tussendoor meandert het drama zelf ook en moeten de personages de uitdagingen van het leven overwinnen. Denk aan liefdesverdriet, puberale opstandigheid en niet goed kunnen wortelen in de maatschappij.
Léonor Serraille heeft goede bedoelingen, maar de stukjes komen nooit echt samen. Het is of de lijm ontbreekt, dat het geheel als los zand door de vingers glipt. Het drama en de onderliggende thema's blijven wat ongelukkig door de lucht zweven en willen nooit landen. Het is misschien tekenend dat het einde wat abrupt en onbevredigend is. Juist nu zou je willen weten hoe het verder gaat. Het is aan de kijker om dit in te vullen.
De film blijft overeind dankzij het krachtige acteerwerk. Voornamelijk Annabelle Lengronne grijpt de aandacht als de impulsieve Rose. Een levensgenieter met wat manipulatieve trekjes, maar ook een leeuwin die vecht voor haar kinderen.
Toch blijft Un Petit Frère een verwarrende titel. Er zal heus een betekenis achter liggen, maar het blijft vaag om naar iets te verwijzen wat verder niet ter sprake komt. Serraille had beter de Amerikaanse titel kunnen kiezen: Mother and Son. In dat geval zou het namelijk absoluut kloppen. En is het ook veel spannender. Want welke zoon wordt dan bedoeld?
