Regie: Rubin Stein | Scenario: Rubin Stein | Cast: Milena Smit (Lola), Anastasia Russo (Tina), Carlos Gonzáles Morollón (Tin), Jaime Lorente (Adolfo), Teresa Rabal (Zuster Asunción), e.a. | Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2023

Personages in horrorfilms zijn meestal de irritantste mensen die er zijn. Toch dat slot van de deur halen terwijl de moordenaar buiten is. Het niet kunnen laten om dat vervloekte artefact aan te raken ondanks de vele waarschuwingen. Onbewapend op dat geluid afgaan ondanks dat er niemand in huis hoort te zijn. Er is al een waslijst aan ergerlijke clichés, maar de ouders in Tin & Tina verlagen de lat tot een ongekend niveau. Je kinderen zijn zwaar verknipt op sociaal vlak? Ach joh, zeg er maar niks over en dan gaat het vast vanzelf voorbij.

Lola is op haar trouwdag al zwanger, maar uitgerekend dan krijgt ze een miskraam. Om haar van haar depressie van zes maanden af te helpen stelt haar man Adolfo voor om een kind te adopteren van het nabije klooster. De non daar schuift ze Tin & Tina toe, een extreem religieuze tweeling met albinisme. Lola leert dat de kinderen de bijbel wel heel letterlijk nemen, en dat begint verontrustende vormen aan te nemen.

Zo verontrustend dat het gedrag van Lola en Adolfo simpelweg niet meer geloofwaardig is. De tweeling gaat ver, heel ver. En toch wordt er niet met de kinderen gecommuniceerd, of even aan ze uitgelegd wat acceptabel is in de maatschappij en wat niet. Of wordt hen regels opgelegd, zodat ze weten waar ze wel en niet toestemming voor hebben.

Noch constateren de ouders dat deze twee kinderen helaas volledig geïndoctrineerd zijn door de nonnen en daardoor voor geen meter functioneren. Ook al speelt deze film zich af in de jaren tachtig, therapie bestond al en het is vrij voor de hand liggend dat Tin en Tina die moeten krijgen. Tina doet voor de lol een plastic zak over het hoofd van haar broertje. Tin bindt een slapende Lola vast aan bed. Wat de kinderen ook doen, er wordt nooit aan ze uitgelegd waarom dit fout gedrag is.

Hoe de film via marketing en in de eerste paar minuten wordt gepresenteerd komt niet overeen met wat die uiteindelijk blijkt te zijn. Twee posters met daarop Lola en Adolfo als een soort Maria en Jezus wekken de indruk dat dit een vette knipoog zal hebben. De tweeling wordt geïntroduceerd door in het klooster briljant gespeelde orgelmuziek te laten horen, waarna Tin en Tina achter de toetsen blijken te zitten. Best hilarisch, en even later zegt Adolfo nog dat hij ze niet wil adopteren omdat dit rare kinderen zijn.

Maar dan stopt de humor, en is de rest van Tin & Tina doodserieus. En dat wordt op diverse manieren vermoeiend. Als eerste is er het personage van Lola, qua make-up en gedrag niet meer of minder dan een grijze muis. Wat er ook gebeurd, deze vrouw valt niet op te beuren en dat werkt op den duur op de zenuwen.

Er is ook de eerdergenoemde lakse opvoeding van de ouders, plus het feit dat deze mensen blijkbaar nooit afspreken met vrienden of familie. Daarnaast duurt de film minstens dertig minuten te lang. De op zichzelf geilende cinematografie stoort eveneens. Zo is de climax bijvoorbeeld een ononderbroken shot, maar dat is nergens voor nodig. De achtergrondmuziek van Jocelyn Pook, die haar werk voor Eyes Wide Shut haast letterlijk overdoet, werkt ook nog eens op de zenuwen.

Maar bovenaan de lijst staat de onduidelijkheid van wat de makers van Tin & Tina nou eigenlijk proberen te vertellen. Tegen het einde gaat het ineens over dat mannen te veel taken dumpen op vrouwen. Maar tot die tijd ging alle aandacht naar hoe vatbaar kinderen zijn voor wat ze op jonge leeftijd wordt aangeleerd, hoe ideeën er in pompen al gauw indoctrinatie blijkt te zijn.

En dan volgt ineens een ambigu einde, vol ontzettend flauw insinuatie. Bovendien is dat laf, want iets als geloof opdringen aan kinderen mag zeker aan de tand worden gevoeld. Tin en Tina zien iemands baby en eisen dat die gedoopt wordt, maar wanneer de moeder aangeeft dat ze haar kind die keuze zelf wil laten maken als het ouder is wordt dat uitgelachen en weggewuifd.

Tin & Tina is een speelfilmuitwerking van de gelijknamige korte film uit 2013, die verder niet veel overeenkomsten lijkt te hebben behalve een excentrieke, religieuze tweeling. Niet de eerste keer dat zoiets gebeurd, en zoals dat vaker voorkomt gaat de energie en kracht uit de korte vorm verloren door de nieuwe lengte. Er zijn wel een paar zenuwslopende momenten, maar met een duur van twee uur houdt dat in dat er een hoop leegte tussen zit.

Tin & Tina is te zien bij Netflix.