Met de eerste scènes zet regisseur en schrijver Emin Alper direct neer waar Burning Days om draait. Emre is een aanklager die vanuit de stad vertrekt naar het (fictieve) Turkse stadje Yaniklar. Het eerste waar hij mee geconfronteerd wordt, is een wilde zwijnenjacht die van de natuur naar de stad uitwijkt. De opgefokte dorpsbewoners rennen erachteraan en lossen schoten in de lucht terwijl schieten op bewoond gebied verboden is. Het groepsgedrag, het traditionele en het bekrompene van de zwijnenjacht is symptomatisch voor bredere maatschappelijke problematiek.
Na de constatering van de wetsovertreding wil Emre de daders oppakken, maar dan blijkt het om de zoon van de burgemeester en een tandarts te gaan. Ze brengen geschenken met zich mee en het is duidelijk dat omkoping normaal is. Dat het een burgemeesterszoon is, ontdekt Emre pas wanneer hij bij ze uitgenodigd wordt. Die avond raakt hij betrokken bij de verkrachting en mishandeling van Pekmez. Omdat hij sterke raki heeft gedronken kan hij zich echter niet meer herinneren wat zijn aandeel hierin precies was.
Sterk aan Burning Days is dat Alper ondanks zijn overduidelijke metaforen en maatschappijkritiek niet in de val trapt om de kijker een kant en klaar moreel oordeel aan te bieden. Emre lijkt een goed personage, maar ambiguïteit over die nacht blijft hem omhullen. Niet alleen gaat het om de verkrachting van de vrouw, maar ook om zijn relatie met Murat, de eigenaar van de oppositiekrant. Velen vinden Murat een biseksuele perverseling die iedereen verleidt. Die noodlottige nacht heeft Murat Emre een slaapplek aangeboden en ook daarvan kan Emre zich weinig herinneren.
Tussen Emre en Murat hangt een broeierige spanning. Acteurs Selahattin Paşali en Ekin Koç vertolken hun rollen glansrijk en bij allebei blijf je je afvragen of ze te vertrouwen zijn. Vanwege die constante twijfel houdt de film je op het puntje van je stoel, terwijl er relatief weinig actie te vinden is. De onheilspellende muziek versterkt de snijdende sfeer nog meer. De dreigende zinkgaten en het constante watertekort geven de film een apocalyptisch tintje.
Door de constante warme kleuren in de film en de bedrukte atmosfeer kun je ook de hitte voelen waar de bewoners onder lijden. In een opvallende scène gaan de stedelingen met jerrycans naar een omgeslagen watertankwagen en drommen ze om de auto van Emre heen. Ze lijken wel zombies. De menigte is sowieso een dreigende entiteit in Burning Days. De bewoners gedragen zich vijandig tegen iedereen die niet in hun beeld past; ze zijn homofoob, argwanend tegenover stedelingen en erop gebrand om onderdrukkers aan de macht te houden.
Zo geeft Alper een inkijkje in politieke spelletjes, de corruptie die macht aantrekt en de vraag van schuld en onschuld. Hij laat geen twijfel bestaan over zijn kritiek op de samenleving, maar laat het aan de kijker om een oordeel te vellen over de personages. Of beter gezegd: hij geeft de kijker meerdere mogelijkheden om over na te blijven denken. Bij elk van deze mogelijkheden is de vraag: waaraan is iemand precies schuldig en in hoeverre is de schuldige ook weer een slachtoffer?
