Sinds de Mexicaanse drugsoorlog zijn er ruim 90.000 mensen vermist geraakt. Een hallucinant cijfer waarbij de slachtoffers vaak niet meer dan een gerechtelijk dossier zijn geworden. Dit schrijnend onderwerp werd twee jaar geleden al door de Vlaams-Roemeense cineaste Teodora Ana Mihai belicht in het vrij briljante La Civil, en nu is er Ruido van Natalia Beristain.

Het siert Netflix dat ze dit soort films distribueren, zeker omdat Ruido door zijn als echte filmhuisfilm allesbehalve toegankelijk is voor het grote publiek. Toch blijft dit drama te veel hangen in de middelmaat en oogt het allemaal veel te veel als een afstudeerproject. Ondanks dat regisseur Natalia Beristain reeds de nodige camera-ervaring in de televisiewereld heeft.

Julia is al negen maanden op zoek naar haar vermiste dochter Gertrudius. De Mexicaanse justitie maakt er een zooitje van. Niet alleen worden steeds maar dezelfde vragen gesteld die tot niets leiden, ook het feit dat er in negen maanden al drie verschillende openbare aanklagers haar zaak in behandeling hebben genomen werkt allesbehalve motiverend.

Ruido probeert een aanklacht te zijn tegen het Mexicaanse corrupte rechtssysteem, maar het blijft helaas bij goede bedoelingen. Het ligt niet zozeer aan de vertolkingen want de hele cast levert uitstekend werk, alleen weet Beristain niet welk pad ze wil bewandelen.

De veel te trage opbouw neigt naar een stille filmhuisfilm, terwijl de schokkende beelden eerder het elan van Sicario van Denis Villeneuve wil volgen. Dat laatste lukt het best, maar pas halverwege Ruido valt er iets anders te zien dan eindeloze dialogen.

Een thriller wordt het echter nooit. Beristain vindt het nodig om de finale vol te stoppen met feministische boodschappen. Hoewel daar weliswaar weinig op af te dingen valt, reikt het cinematografisch helaas niet verder dan een opeenstapeling van clichés, waardoor Ruido uiteindelijk noch mossel noch vis wordt.

Ruido is te zien bij Netflix.