Rouwverwerking lijkt momenteel behoorlijk in te zijn als filmthema. Onlangs verscheen Vortex van Gaspar Noé en in eigen land had je het met gemengde gevoelens onthaalde Zee van Tijd. Vanuit Frankrijk, ook al is regisseur Kilian Riedhof een rasechte Duitser, komt Vous N'Aurez Pas Ma Haine. Een film die aankomt, want hoe reageer je als je dierbare gezin plotseling uiteengerukt wordt door de doelloze waanzin van een terroristische aanslag?
Het overkomt Antoine Leiries. Terwijl hij samen met zijn babyzoontje thuis blijft, trekt zijn vrouw Hélène er voor een gezellig avondje op uit. Een rockconcert van de Eagles Of Death Metal in de Bataclan moet de visagiste opnieuw wat adrenaline bezorgen, maar een bende extremisten verschanst zich in de zaal. Met negenentachtig genadeloos omvergemaaide onschuldigen is de tol loodzwaar. Als Antoine de onheilspellende journaalberichten op het televisiescherm voorbij ziet flitsen en de telefoontjes naar zijn vrouw angstvallig onbeantwoord blijven, beseft de jonge vader dat hij zich moet voorbereiden op het ergste.
Over elke humanitaire ramp die meer dan één dag de krantenkoppen haalt wordt vroeg of laat wel een film gemaakt, maar gelukkig wordt dit drama helemaal anders aangepakt dan je zou verwachten. Af en toe duiken wat archiefbeelden uit het journaal op om ons te herinneren aan wat zich op 13 november 2015 in de straten van Parijs afspeelde, maar deze arthousefilm toont vooral de aparte verwerking van intens verdriet, ook al wil de innerlijke woede geregeld de overhand krijgen.
Vous N'Aurez Pas Ma Haine betekent zoveel als 'je zult mijn haat niet krijgen', en dat is de essentie van het berichtje dat Antoine op zijn Facebook post, drie dagen nadat zijn echtgenote officieel dood verklaard wordt. Door je haat te schenken aan de terroristen vervul je hun wensen, en voor Antoine is het allerbelangrijkste dat hij samen met zijn opgroeiend zoontje deze bekoring kan weerstaan. Nooit je eigen veiligheid vooropstellen door je vrijheid weg te schenken. Het Facebook-bericht wordt massaal gedeeld en ook de media storten zich als een havik op deze hoopvolle boodschap waardoor Antoine een beeldbuis wordt van de Bataclan-nabestaanden.
Dit pakkende verhaal schudde regisseur Kilian Riedhof niet zomaar uit zijn mouw. Het hele relaas is namelijk gebaseerd op feiten. Een jaar na deze tragedie besloot Antoine Leiris om deze emotionele beproeving om te toveren tot een boek dat vooral in Frankrijk een bestseller werd. Voor de Fransen is dit arthousedrama dan ook eerder een déjà-vuverhaal terwijl het voor anderen een unieke denkwijze toont van hoe je op een positieve manier toch je leed en wroeging kunt verwerken.
Het siert Riedhof dat hij niet voor de melige kant koos, maar eerder een hard realistisch portret neerzet van een man die worstelt met zijn gebreken. Antoine, uitstekend vertolkt door Pierre Deladonchamps, is geen filosofische wereldverbeteraar zoals hij door zijn chagrijnige zus soms wordt omschreven, maar een gebroken en ontroostbare man die in een onevenwichtige wereld op zoek is naar antwoorden op vragen die je je normaal niet zou moeten stellen.
Door het zware onderwerp is deze Franse titel misschien niet de uitgesproken filmtitel die bovenaan je lijstje staat te blinken voor een vrolijk avondje uit, maar Vous N'Aurez Pas Ma Haine is wederom een bewijs dat je grootse cinema kunt maken door humane verhalen op een sobere manier te vertellen, maar die zo treffend en hartroerend in beeld gebracht worden dat ze je wekenlang blijven achtervolgen, en dat zonder toe te geven aan de clichés die zich als hongerige wolven achter iedere hoek schuilhouden.
