Regie: Shana Feste | Scenario: Keith Josef Adkins, Shana Feste, Kellee Terrell | Cast: Ella Balinska (Cherie), Pilou Asbæk (Ethan), Clark Gregg (James R. Fuller), Dayo Okeniyi (Trey), Shohreh Aghdashloo (First Lady), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2020

Secretaresse en alleenstaande moeder Cherie heeft een heftige relatiebreuk achter de rug. Aan daten wil ze nog niet denken, maar daar komt verandering in wanneer haar rijke baas een date voorstelt met een kennis van hem. Op papier is Ethan de perfecte man en hij heeft ook nog eens een uiterlijk om jaloers op te zijn. Genoeg reden voor Cherie om een oppas te regelen, haar mooiste jurk aan te trekken en het dateleven weer te betreden. De avond gaat perfect, maar wanneer de twee bij Ethans herenhuis komen, gaat de date heel snel bergafwaarts.

Wanneer Cherie en Ethan zijn woning betreden wil de camera mee naar binnen, maar wordt tegengehouden door Ethan, die de vierde wand doorbreekt en zegt dat de kijker niet welkom is. Het is een verrassend moment dat subtiel een thema introduceert dat zijn weg vindt door de hele film: toestemming en seksisme. De camera blijft een tijdje voor de dichte deur staan terwijl het akelige geschreeuw van Cherie te horen is. Het is een ijzingwekkend begin dat je meteen wakker schudt.

Cherie stormt vervolgens de deur uit, waarna ze wordt achtervolgd door Ethan, die op lugubere wijze aangeeft dat hij op "zijn prooi" gaat jagen. De scène titel het begrip 'catfishing' naar een heel nieuw niveau. Helaas daalt de film na dit huiveringwekkende begin al snel af naar een rommelig en clichématig geheel. Van het ontbreken van enige logica in het denken van de hoofdpersonages tot het struikelen over van alles en niets zonder reden; alle gebruikelijke horrorelementen zijn in vol ornaat aanwezig.

Pilou Asbæk is lekker overdreven opzichtig en duivels in zijn rol als Ethan, en zijn acteerprestatie doen de nekharen overeind staan. Helaas is hij de enige die zijn best lijkt te doen, want alle andere personages zijn geheel ontdaan van enige persoonlijkheid. De acteerprestaties zijn enorm houterig en de tenenkrommende dialogen helpen allerminst. Het lijkt allemaal uit de slechtste B-film gerukt.

Het verhaal is ook bijzonder rommelig. Bepaalde acties en gebeurtenissen worden niet genoeg toegelicht om op een logische manier in het geheel te passen. Daarnaast heeft de film een heel duidelijke kritische boodschap over seksisme in de hedendaagse wereld, maar deze ligt er zo extreem dik bovenop dat deze zijn kracht een beetje verliest. Enige nuance had dit element sterker gemaakt.

Zoals bij veel horrorfilms ontspoort Run Sweethart Run volledig in de derde akte. Er wordt ineens een zijverhaal geïntroduceerd met een mythologie die veel te uitgebreid is om in de laatste twintig minuten nog indruk te kunnen maken. Ook doen bepaalde ontdekkingen meer afbreuk aan de boodschap die de film (te) graag wil overbrengen. Deze rare verandering van stijl en invulling zorgt voor een onsamenhangend geheel.

Bij tijden is de film lekker over-the-top, maar de toon is overal en nergens. Doordat het geheel nooit op een bevredigende manier samenkomt, voelen de kleine honderd minuten speelduur erg lang. Het is jammer, want de subtiliteit en ijzingwekkende momenten van het bijzonder sterke begin duiden op potentie. Helaas krijgt niet alleen Cherie met catfishing te maken, maar ook de kijker.

Run Sweethart Run is te zien bij Prime Video.