Regie: Andrea Jublin | Scenario: Alice Urciuolo | Cast: Federica Torchetti (Sole Santoro), Cristiano Caccamo (Danio), Celeste Savino (Miriam), Lorenzo Richelmy (Massimo), Anne Ferruzzo (Elide), e.a. | Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2022

Sole woont nog altijd in het pittoreske, Italiaanse dorpje als waar ze is geboren. Door haar angststoornis heeft zij nog niet haar vleugels durven te spreiden. Velen om haar heen wel en met name haar beste vriendin Emma mist ze als geen ander. Als zij door een tragisch ongeluk overlijdt, komt Sole zichzelf tegen en wordt het tijd haar angsten te overwinnen.

Emma's vertrek viel Sole al enorm zwaar, maar dat was niets vergeleken met het plotse verlies van haar beste vriendin. Ze hadden namelijk ruzie en dat zorgt voor de nodige spijtgevoelens. Massimo, Emma's broer en de man waar Sole al sinds jaar en dag verliefd op is, komt het dorp opzoeken met een brief voor Sole. Daarin beschrijft Emma hoe moeilijk ze de ruzie vindt, evenals een lijstje dingen die Sole moet doen om haar angsten te overwinnen.

Dit verhaal is al vele malen eerder verteld, dus met wat kijkervaring valt na de eerste tien minuten voor grote delen exact te voorspellen wat er gaat gebeuren. Ook de invulling zal bij velen erg bekend aandoen. Zo lijkt enorm te zijn afgekeken bij Amélie, want op precies dezelfde wijze wordt de vierde wand doorbroken. Met een bijzonder lief en aandoenlijk personage als Amélie was dat een effectieve stijlkeuze, maar omdat Sole dergelijke eigenschappen ontbeert komt deze hier een stuk minder goed over.

Het is daarentegen wel verfrissend dat de angststoornis van Sole zo duidelijk naar voren komt. De manier waarop deze een negatieve impact kan hebben op alledaagse dingen is leuk in beeld gebracht en breekt met de traditie van perfecte protagonisten die vaak in dit soort films te vinden zijn. Des te spijtiger dat dit element gaandeweg afzwakt. Dit aspect had het personage en het verhaal een extra laag kunnen geven die het zeker nodig heeft, want beide zijn eigenlijk flinterdun.

Er zijn genoeg onderwerpen waar Per Lanciarsi Dalle Stelle mee flirt, maar tot een echte relatie komt het nooit. Het verlies van haar beste vriendin, een gevoel van gevangenschap door haar stoornis waardoor ze altijd achterloopt op leeftijdsgenoten en beschermende ouders die moeite hebben met loslaten passeren allemaal de revue, maar worden nooit meer dan kanttekeningen. De durf om er echt voor te gaan is er niet, want ondanks al deze onderwerpen wordt vooral ingezet op een gemakkelijke kijkervaring met een film die bovenal lekker luchtig moet zijn.

Dat luchtige karakter van de film wordt wel erg goed neergezet. De gebruikte kleuren zijn lekker licht en de saturatie is wat naar boven gedraaid. Dit geeft de hele film een warm karakter en doet de Italiaanse sferen eer aan. Toch kenmerkt Per Lanciarsi Dalle Stelle zich als een conventionele romantische komedie die alweer snel vergeten zal zijn. Personages worden niet uitgediept en zijn eerder stereotypes. In de laatste tien minuten wordt nog snel een verhaallijn geïntroduceerd die totaal geen ademruimte krijgt en puur opvulling is.

Per Lanciarsi Dalle Stelle is zo'n typische anderhalfuurfilm die op zondagavond om half negen op de buis komt, door eventuele brakheid niet wordt afgezet, waarna de volgende dag de vraag opkomt: "Wat hebben we eigenlijk ook alweer gekeken?" Een film die inherent niets verkeerd doet, maar op geen enkel moment weet op te vallen en de doodszonde van film begaat: totaal vergetelijk zijn.

Per Lanciarsi Dalle Stelle is te zien bij Netflix.