Na het maken van televisieseries als Voetbalmeisjes, Papadag en Ninja Nanny waagt Sia Hermanides zich aan het regisseren van haar eerste speelfilm. White Berry toont alle potentie om een sprankelend coming of age-drama te zijn, maar overtuigt ondanks een aantal intrigerende scènes net niet.
De zeventienjarige Grace heeft geen fijne jeugd gehad. In haar geboorteland Burundi jagen albinojagers op mensen met een pigmentloze huid om ze vervolgens te ontvoeren en vermoorden, dus zien we in de openingsscène hoe Grace als vijfjarig meisje moest vluchten vanwege haar albinisme. Nu woont ze samen met haar broer en moeder in Rotterdam. Haar broer beschermt en zorgt voor haar waar hij kan. Haar moeder kan dat niet opbrengen. In plaats daarvan lijkt ze vooral naar haar thuisland te verlangen.
Het verhaal van White Berry is deels gebaseerd op de ervaringen van Latifa Mwazi, een model dat als Grace in deze film haar eerste hoofdrol vertolkt. Dat doet ze niet slecht. Ze heeft weinig tekst, maar het zijn dan ook vooral de stille, integere scènes waarin ze op haar sterkst is. Wanneer ze niets zegt, spreekt haar gezicht boekdelen.
Zoals iedere tiener worstelt Grace met haar identiteit, maar zij heeft het nog iets lastiger dan anderen en dat probeert Hermanides je te laten invoelen. Grace voelt zich niet alleen buitengesloten vanwege haar huidskleur; door haar slechte zicht kan ze ook niet alle dingen doen die haar leeftijdsgenoten doen. Meermaals is het wazige beeld te zien dat Grace constant ziet.
Een groepje uitbundige meiden die samen danschoreografieën bedenken en videoclips opnemen, trekken Grace' aandacht en intrigeren haar. Ze wil net zo zijn als zij: krachtig, zelfverzekerd en trots. En, net zoals zij, misschien toch haar Afrikaanse komaf omarmen. Grace zweeft tussen haar wit-zijn en haar Afrikaanse roots en verandert zichzelf om te kunnen zijn wie ze denkt te willen zijn. De scène in een bruiningscabine is magisch en schrijnend tegelijk.
Hoe ver ga je om bij een groep te horen? White Berry hint qua verhaal en thematiek erg naar Céline Sciamma's Girlhood en qua stijl naar de films van Sam de Jong, maar mist de sprankelende dynamiek die Sciamma en De Jong wél in hun films weten te verwerken. Dat is jammer, want de potentie om te sprankelen toont de film met enkele intrigerende scènes zeker. Hopelijk zet Hermanides in haar volgende films een stap verder in die richting.
