![The Woman in the Window [Netflix]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/3p1rmau05e75_hero.jpg)
Eigenlijk is het raar om het studiologo van Twentieth Century Studios te zien aan het begin van een film die debuteert op Netflix. Fox, zoals de studio voorheen natuurlijk heette, is immers aangekocht door de grote streamingconcurrent Disney. En de meeste Fox-titels verschijnen nu op Disney+ onder de vlag van Star. Zou het kunnen dat niemand daar zijn vingers wil branden aan het uitbrengen van The Woman in the Window?
Er is meer aan de hand met deze thriller. Tijdens de productie werd scriptdokter Tony Gilroy ingevlogen om delen te herschrijven die waren aangeleverd door de originele scenarist Tracy Letts. Na testvertoningen besloten ze bij Disney de film ook nog eens opnieuw te monteren, en toen covid uitbrak werd de releasedatum niet simpelweg uitgesteld, maar geheel geschrapt tot nader order. Dus dat-ie nu ogenschijnlijk op Netflix wordt gedumpt, boezemt vooraf weinig vertrouwen in. Maar door die lens bezien valt het uiteindelijk nog aardig mee.
Eerst maar eens het plot. Anna zet geen stap meer buiten haar mistroostige appartement. Ze lijdt aan ernstige pleinvrees en slikt hevige medicatie om de dag door te komen, aangevuld met een stevige slok wijn. De tijd doodt ze met het bespieden van haar buren, en aan het begin van de film trekt net het gezin Russell aan de overkant in. Anna ontmoet hun zoon Ethan, een gevoelige jongen met een nerveuze tik, en even later ook zijn moeder. Maar dan gebeuren er snode zaken! Onze heldin ziet aan de overzijde een moord plaatsvinden. Hoofdverdachte: meneer Russell.
Als je dit wel erg vindt lijken op het plot van Rear Window, troost je dan met de gedachte dat regisseur Joe Wright het volledig met je eens is. Hij voegt zelfs nog een shot uit de klassieker toe - een van de vele filmklassiekers die Anna op de tv aanzet, terwijl ze de buurt begluurt - om dat maar te hebben benoemd. En hij leent ook zeker een aantal voyeuristische shots van de oude meester Hitchcock. Wright mixt het vervolgens met een vleugje Shutter Island en nog wat andere filmtitels, die we spoilertechnisch misschien beter onbenoemd kunnen laten.
In de hoofdrol zien we Amy Adams haar grootste bijna-huilogen opzetten die ze in huis heeft. In een betere film zou ze minder karikaturaal overkomen, maar ze blijft een van de sterkste actrices van haar generatie. Julianne Moore heeft eigenlijk maar één scène, maar wel weer een waarin ze haar personage, Jane Russell goed neerzet: gevat, iemand die snel doorheeft wat er in je omgaat, maar ook iemand die zo irritant kan zijn dat je er op een slechte dag misschien graag een mes in jaagt. Een stuk minder gelukkig gecast zijn Gary Oldman, die als pa Russell zijn hatelijkheid zo dik aanzet dat het moeilijk is om naar hem te kijken, en Fred Hechinger als zijn zoon. En vooral dat laatste is vervelend, aangezien er best veel afhangt van zijn personage Ethan. Zijn scènes hebben gewoon niet de onderlinge consistentie die ze nodig hebben.
Valt er iets positiefs te zeggen, dan is het wel dat Joe Wright hier een zekere belofte laat zien als thrillermaker. Als hij zich daaraan zou willen committeren, want hij vertilt zich aan het verhaal van deze boekverfilming. Heel lang laat hij je in het ongewisse of optie A aan de hand is of optie B. Met de ene dikke plotwending lijkt het volledig op B af te koersen, maar er is nog een halfuur speeltijd over! Dus weet je wat? A is gewoon ook lekker aan de hand, en wordt onthuld als opnieuw een vadsige wending.
Het had misschien nog kunnen werken, maar de film klopt zichzelf op de borst met een 'superslim verhaal', om vervolgens dialogen voor de dag te toveren met de subtiliteit van een botte kettingzaag. The Woman in the Window is eigenlijk dikke pulp, die dat niet van zichzelf weet. Je krijgt al snel het idee dat er een hoop tierelantijntjes zijn toegevoegd om de film beter te laten lijken dan hij in de kern is.
The Woman in the Window is te zien bij Netflix.
