De eerste twintig minuten van Madre zit je te kijken naar een Oscargenomineerde film. Letterlijk. Rodrigo Sorogoyen heeft zijn gelijknamige korte film uit 2017, waarin een moeder telefonisch de verdwijning van haar zesjarige zoon meemaakt, gebruikt als openingsscène van deze bioscoopfilm. [i]Madre[/] is daarmee vanaf het begin intens en beklemmend. Waar het publiek echter in 2017 de kans kreeg om na twintig minuten op adem te komen, volgen nu de gevolgen van het trauma. Want dat Elena, deze 'madre', een trauma heeft opgelopen is al snel duidelijk.
Tien jaar na het verschrikkelijke telefoongesprek woont de Spaanse Elena in Frankrijk aan het strand. Het is een strand dat vergelijkbaar moet zijn met de plek waar haar nog altijd vermiste zoon haar voor het laatst aan de telefoon had. Waarom ze juist voor dat strand gekozen heeft en waarom ze naar een land verhuisd is waar ze haar moedertaal niet kan spreken, is onduidelijk. Zoals wel meer in Madre expliciet onduidelijk is. Waar Sorogoyen in 2017 iedereen op het puntje van de stoel hield door slechts één kant van een telefoongesprek te laten zien, is de speelfilm helaas net zo eenzijdig. De onduidelijkheid en almaar groeiende berg vragen roepen iedere volgende scène minder om een antwoord.
En dat terwijl deze prangende vragen juist de film moeten dragen. Wat verwacht Elena bijvoorbeeld van Jean, de tienerjongen die surflessen volgt op het strand waar zij een restaurant uitbaat? De beginselen van deze steeds sensueler wordende relatie zijn voor Jean net zo onduidelijk als voor de kijker. De puberhormonen die door het lichaam van Jean gieren maken het niet uit dat de aantrekkelijke vrouw letterlijk zijn moeder had kunnen zijn.
De bedoelingen van de introverte Elena zijn minder doorzichtig. Denkt ze dat Jean haar vermiste Iván is? Is Jean een surrogaat van haar Iván? Kan Elena dankzij Jean eindelijk weer de moeder zijn die ze was? Of is haar moederliefde onder invloed van het grootst denkbare trauma verwrongen tot iets wat nog maar nauwelijks herkenbaar is als genegenheid?
Madre wil heel graag deze vragen oproepen, maar wil de antwoorden vooral niet weten. Sorogoyen lijkt je 128 minuten lang de ervaring te willen opdringen die een moeder die haar kind kwijtraakt een leven lang moet ondergaan. Almaar vragen, almaar niet weten wie je bent. De enige duiding die Madre in deze allesomvattende onzekerheid aanreikt, is een overvloed aan strand- en zeemetaforen en een fles mescal.
In die zin is de film geslaagd. Je wordt langzaam net zo grillig en onbetrouwbaar als Elena. En na twee uur ben je blij dat de existentiële crisis die Elena dagelijks doormaakt voor jou weer is afgelopen. Maar Madre is iets te hardnekkig vergeten dat een film niet een leven is. Maar net als bij een leven moet je je er maar bij neerleggen dat begrip uitblijft.
