Regie: Neeraj Udhwani | Scenario: Ishita Moitra & Neeraj Udhwani | Cast: Prit Kamani (Rumi Irani), Manisha Koirala (Diana Irani), Shirley Setia (Persis Mistry), Nikita Dutta (Mallika Chopra) e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2020

Maska is een charmante komedie die meer leuk dan komisch is en het meer van zijn charme moet hebben dan van veel goede grappen. Vooral de charmes van de hoofdrolspelers maken het makkelijk om door de vingers te zien dat wat begint als een optimistische film over groots dromen en je losmaken van je ouders en achtergrond uiteindelijk vrij conservatief eindigt.

Rumi Irani is de zoon van Diana, die het Iraanse café van zijn lang overleden vader runt. Het café werd honderd jaar geleden door zijn overgrootvader opgericht, en de verwachting is dat Rumi de zaak over zal nemen zodra hij oud genoeg is. Hij heeft echter een andere droom: een filmster worden. Hij mag alleen acteerlessen nemen als hij belooft om daarna de zaak te gaan runnen, maar hij heeft eigenlijk andere plannen. Zeker nadat hij op de acteerschool valt voor medestudente Mallika Chopra. Zij stelt voor om samen te gaan wonen, zonder een huwelijk nog steeds een gewaagd idee voor jonge mensen in India.

Alsof dat nog niet erg genoeg is voor zijn moeder, is Mallika ook nog eens geen Parsi zoals zij. De Parsi zijn een volk dat in de vroege middeleeuwen uit Perzië naar India vluchtte, en nog altijd het zoroastrisme aanhangen. Niet te verwarren met de Irani, een Perzisch volk met dezelfde religie dat eind negentiende eeuw naar India kwam. Des te verwarrender is het dat de familie in Maska Irani heet, maar zichzelf Parsi noemt. Je kunt je afvragen of de filmmakers überhaupt in het verschil geïnteresseerd waren. Geen van de acteurs is Parsi of Irani of spreekt iets anders dan doorsnee Hindi of Engels.

Tegelijk is er wel een soort eerbied voor de traditie van Iraanse cafés in India, waar speciale Iraanse thee en hapjes worden geserveerd. Inclusief de 'bun maska', een broodje met boter. Dat de titel een verwijzing is naar dit traditionele broodje geeft eigenlijk al aan welke traditionele waardes Maska uiteindelijk aanhangt. Ondanks dat Rumi vooral bezig is met het najagen van zijn droom en het ontwikkelen van zijn relatie met Mallika, vindt hij opeens uit het niets de ultieme voldoening in het bakken van broodjes en valt hij voor een (toegegeven, zeer charmante) Parsi buurmeisje dat nota bene ook nog eens Persis heet. Dat zij meer bij elkaar passen dan Rumi en Mallika is dankzij de charmante chemie tussen de acteurs nog te geloven ook. De omslag van het volgen van zijn eigen droom naar die van zijn moeder is minder geloofwaardig. Het onderwerpen aan traditie en ouderlijk gezag laat een vreemde nasmaak achter.