Een gezelschapsdierenarts ontdekt een knobbeltje in haar borst en weet ineens niet meer zeker of ze het leven leidt dat ze wil leiden. Dorien heeft twee ADHD'ertjes van kinderen, ouders die haar in hun ruzie betrekken en een hoogstwaarschijnlijk overspelige zakkenwasser als echtgenoot. Die zieke borst komt haar niet echt goed uit; zoals een zieke borst niemand goed uit komt. Dorien ís alleman en krijgt dus ook het lijden van alleman.
Dorien is een normaal mens. En zoals elk normaal mens reageert ze abnormaal op het nieuws van een ongezonde borst: ze reageert niet. Ze blijf haar praktijk runnen, haar kinderen gevoed en gekleed naar school brengen en haar rottende huwelijk redden. Ze doet alsof er niets aan de hand is en probeert de kattenhaar waaraan het zwaard boven haar hoofd hangt intact te houden. Zoals bij de meesten lukt dat natuurlijk niet. Het zwaard valt, en zo ook Dorien.
Ze zet haar moeder die door echtelijk geruzie bij haar inwoonde, het huis uit, ze rijdt onaangekondigd maar bewust haar kinderen niet naar school maar naar het strand, en neukt met een oude, behoorlijk mallotige taekwondovriend op de vloer van haar dierenartspraktijk die in het huis van haar ouders is gevestigd. Dorien laat zich, hoe dichter ze bij de waarheid van haar knobbel komt, meer en meer van haar betere kant zien.
En dat is op geen enkele manier ironisch bedoeld. Pas als het potje tienertaekwondo met Miguel uitloopt op een platte, rond haar borst centrerende vrijpartij, leren we Dorien kennen. Zien we dat Dorien niet normaal, maar bijzonder is. Ontwaren we dat ze niet vlucht, maar vecht. Begrijpen we waar The Best Of Dorien B. over gaat.
En dat is te laat. Veel, veel te laat. Een uur lang weten we niet of Dorien een Vlaamse versie van de gretige, maar emotionele Bridget Jones is, of een niet gediagnosticeerde versie van de getraumatiseerde De Gelukkige Huisvrouw. Waarom kijken we naar Dorien en niet naar een andere willekeurige Gertrude, Jacky, of Willemijn met borstkanker? Het antwoord op deze vraag komt net zo schromelijk laat als het definitieve antwoord op de vraag of Doriens man echt een slappe hansworst is.
Regisseur en scenarist Anke Blondé debuteert met een speelfilm die veel beloftes in zich draagt. Beloftes van humaniteit en van een eerlijke kijk op een leven met kanker. En ook de belofte van een interessante vrouwelijke hoofdrol. Maar op de vervulling van deze beloftes moeten we nog even wachten. Misschien in haar volgende film. Dit debuut heeft echt te weinig karakter. En dat terwijl de geportretteerde Dorien wel degelijk een halsstarrig, balsturig en verwoed karakter heeft. Laten we het zo zeggen: The Best Of Dorien B. toont niet het beste van Dorien B.
