Alzheimer is een serieuze ziekte, die grote impact kan hebben op zowel de getroffene als diens naasten. Kun je daar een goede feelgoodfilm over maken, zonder die impact en de daarbij behorende nuances tekort te doen? Een kinderfilm zelfs? Mischa Kamp zegt met haar nieuwste film Kapsalon Romy: ja, dat kan, je hoeft geen zware film te maken om zware onderwerpen te behandelen. Kapsalon Romy past daarmee in een trend van kinderfilms die volwassen problemen aankaart, maar die dankzij hun kinderlijke perspectief licht van toon blijven.
Kapsalon Romy is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van Tamara Bos. Romy is de kleindochter van oma Stine, die een kapsalon runt. Stine wordt door haar (pas gescheiden) dochter Margot gevraagd om na school op Romy te passen, omdat Margot weer meer moet werken. Romy vindt dit niet leuk, maar komt er langzaam achter dat haar Deense oma een geheim heeft: ze is eigenlijk heel vergeetachtig, en dit betekent dat Stine niet alleen voor Romy moet zorgen, maar Romy ook voor haar oma. En dat vindt ze wel leuk, waardoor de relatie tussen oma en kleindochter helemaal opbloeit.
Maar achter vrolijke scènes waarin de twee samen shoppen, of waarin Romy min of meer de kapsalon overneemt, schuilt een duisternis. Eentje die Romy niet kan zien. Die ernstigere gevolgen heeft dan dat oma Stine haar geld niet meer kan vinden. Die ertoe leidt dat Stine uiteindelijk naar een verzorgingstehuis moet. Romy vindt dat natuurlijk helemaal niks, en snapt niet waarom alzheimer zo erg is. Pas tijdens een vlucht van het duo uit het verzorgingstehuis naar Stines geboorteplaats in Denemarken merkt Romy pas echt de effecten van de ziekte.
Kapsalon Romy begint heel vrolijk, ondanks dat er een scheiding van ouders aan de basis staat van de opgewekte scènes met Romy en Stine. Terwijl voor de (volwassen) kijker al snel duidelijk is dat er iets goed mis is, wordt de werkelijke ontdekking daarvan lang uitgesteld omdat Mischa Kamp en Tamara Bos het perspectief van Romy altijd vasthouden. Pas als het woord alzheimer valt verandert de toon van de film langzamerhand en maakt de onschuldige vrolijkheid steeds meer plaats voor verdriet.
Zelfs dan komt het volledige drama van alzheimer pas laat los, omdat Romy de volledige implicaties van het woord en de ziekte zelf in alle hevigheid moet ervaren voordat ze dit alles ook maar enigszins kan bevatten. Het duurt lang voordat de trieste toon de overhand krijgt. Kamp en Bos gaan de serieusheid van de ziekte zeker niet uit de weg, maar dankzij het onschuldige perspectief van Romy blijft Kapsalon Romy lange tijd een lichtvoetig drama over alzheimer.
