Wie denkt dat grensoverschrijdend gedrag vooral in de entertainmentindustrie voorkomt, heeft het mis. In Working Woman, de tweede speelfilm van feministische documentairemaker Michal Aviad, zien we hoe een jonge, ambitieuze makelaarsassistent ten prooi valt aan haar baas. De film is urgent en indringend, maar wordt ietwat schematisch verteld.
Euforisch stapt de dertigjarige Orna bij haar man Ofer in de auto. Ze is aangenomen als assistent van de succesvolle vastgoedmagnaat Benny. Het nieuws is meer dan welkom; Ofer heeft onlangs een restaurant geopend dat maar niet wil lopen en met drie kinderen staat het water ze aan de lippen. Als rechterhand van de zakenman is het haar taak appartementen te slijten aan rijke Joden uit Europa en bij iedere deal kan ze rekenen op een aardige bonus.
Orna is gedreven en getalenteerd en het laat niet lang op zich wachten voor de eerste klanten beginnen te happen. Met Benny kan ze het aanvankelijk goed vinden, ook al maakt hij af en toen wat dubieuze opmerkingen. Als hij haar tijdens een borrel opeens begint te zoenen schrikt Orna en maakt zich gauw uit de voeten. De volgende dag toont hij berouw; hij weet ook niet wat hem bezielde. Orna besluit het incident te vergeten om zich vervolgens nog harder uit de naad te werken. Ze vormen immers zo'n goed team?
Thuis wordt de situatie er intussen niet beter op. Ofer krijgt maar geen vergunning voor zijn restaurant en voor de kinderen is steeds minder tijd. Langzaam maar zeker komt Orna in een afschuwelijke spagaat terecht. Benny's gedrag wordt almaar alarmerender, terwijl de noodzaak om haar baan te behouden steeds groter wordt. Schaamte weerhoudt haar ervan te vertellen wat er speelt. Bijzonder pijnlijk is de scène waarin Orna bij haar moeder een poging doet een boekje open te doen, maar totaal verkeerd begrepen wordt.
De spanning wordt in Working Woman vakkundig opgebouwd, bijna als een thriller. Liron Ben-Shlush, die met haar frêle trekken veel weg heeft van Rooney Mara, houdt je met haar spel aan het beeld gekluisterd. Maar ondanks dat iedere scène op zichzelf overtuigend is, voelt de film als geheel soms als een ietwat simplistische opeenvolging van gebeurtenissen. Regisseur Michal Aviad is een geëngageerde filmmaker en wil met deze film iets aan de kaak stellen. Dat lukt zonder meer, maar de personages zijn daardoor soms meer instrumenten dan mensen van vlees en bloed.
