Het lijkt een beproefd recept in literatuur en film: een vakantiebestemming als locatie waar het hoofdpersonage tot inzichten komt over de eigen psyche. Stromboli volgt deze lijn ook, maar durft een stuk verder te gaan dan de meeste van deze projecten. Michiel van Erp verfilmt het boek van Saskia Noort, waarin de confrontatie met een trauma pijnlijk, emotioneel, eerlijk en soms zelfs uiterst ongemakkelijk wordt uitgediept.
Met een fles wodka, een koffer en een veel te grote zonnebril trekt Sara naar Stromboli. Wat ze zoekt op het kleine vulkanische eiland in Italië is in niet helemaal duidelijk, maar al snel blijkt dat ze op de vlucht is van haar eigen gezin. Sara komt na wat dronken strapatsen per ongeluk terecht bij een Deense goeroe in een retraite. Hier wordt ze gedwongen zich met haar eigen trauma's te confronteren.
Elise Schaap zet Sara in eerste instantie neer als een uiterst charmante vrouw die wat al te nonchalant door het leven gaat. Zo weet ze op de veerboot naar het eiland al een barista te verleiden. Al snel wordt ook duidelijk hoeveel ze drinkt. Schaap laveert handig tussen de komische kwaliteiten van het personage, maar weet met subtiele ingrepen het masker dat ze opzet neer te laten. Als haar trauma aan het licht komt brengt ze dit met een bepaalde reserve en schaamte waarmee ze diepe lagen in het personage aanbrengt.
De film begint enigszins als een standaard romkom van de stedelijke vrouw die geconfronteerd wordt met een plek die ze niet gelijk naar haar hand kan zetten. Het is erg knap hoe de makers toch zo diep op de trauma's van Sara in weten te gaan zonder dat dit als een al te grote stijlbreuk voelt. Het script schetst in korte tijd de complexe staat van het hoofdpersoon, waardoor deze overgang helemaal niet geforceerd voelt.
Toch is het jammer dat andere personages die deelnemen aan de retraite een beetje flauwe personages blijven. Waar Sara uiterst complexe gevoelens heeft, blijven zij een beetje karikaturen. De film laat wel hun trauma's kort zien, maar ze voegen niet altijd evenveel toe aan het geheel. Redding biedt het spel van de zeer ervaren internationale cast die opgetrommeld is voor dit project.
Met zesentachtig minuten is Stromboli een vrij korte film, waaruit de meeste ruis is verwijderd. In deze tijd komt vooral het trauma van Sara uitgebreid aan bod. Heftige details worden niet geschuwd, waarbij op een gegeven moment nauwelijks meer adempauzes zijn. Wat minder geslaagde droomsequenties waarbij Sara ronddwaalt bovenop de vulkaan dienen als korte rustpunten.
Stromboli is geen grote verschuiving van aardplaten, maar een kleine film die het durft om grote moeilijke onderwerpen aan te snijden. De confrontaties van Sara met gesprekken met haar partners en ouders zijn emotionele hoogtepunten die niet alleen erg goed geschreven zijn, maar ook filmisch uiterst sterk uitgewerkt worden. Toch is het vooral de geweldige cast die deze film uiteindelijk de intense emotionele lading meegeeft.
