Hoe vaak een goede vriendin haar ook waarschuwt, madame de La Pommeraye laat zich toch verleiden door de markies van Arcis. Hij heeft een slechte reputatie: de markies verovert de ene na de andere vrouw, om ze allemaal na luttele dagen weer aan de kant te schuiven. Nu is het anders. Met madame de La P. houdt hij het een stukje langer vol. Maar wanneer de verveling toeslaat, breekt hij haar hart. Ze gaan 'vriendschappelijk' uit elkaar, maar stiekem zint zij op wraak. En daarvoor schakelt ze de hulp in van een beeldschoon poppetje, mademoiselle de Joncquières.
Het is om en nabij 1750, wanneer dit verhaal van klassieke Franse Verlichtings-auteur Denis Diderot zich afspeelt, en dat zie je aan alles. Mooie prerevolutionaire kostuums bewegen stijfjes door een enorm, kleurloos landhuis en wisselen beleefdheden met elkaar uit. En om het interessant te maken, gaat daaronder een wereld van intrige en passies schuil. Alleen is de bovenlaag van omslachtig taalgebruik in Mademoiselle de Joncquières wel heel erg dik en duurt het lang voordat het interessante plot zich aandient.
Vooral de eerste drie kwartier, waarin we vooral nog de twee hoofdfiguren volgen, is het veel blablabla. Het is simpelweg niet genoeg om je personages in mooie historische kledij te steken en in ouderwets idioom te laten spreken. Dat legitimeert niet het vertellen van dit verhaal. En ook niet het behoud van de historische setting voor een verhaal dat uitstekend naar een moderne setting vertaald had kunnen worden. Ook een kostuumfilm heeft een sprankje energie nodig om je aandacht vast te houden. Nu zijn de lange beginminuten statisch, stoffig en vlak.
Zodra de speelstukken op hun plek staan, wordt het gelukkig alsnog intrigerend om naar te kijken. En ook raakt een actrice als Cécile de France zichtbaar op dreef, zodra het wraakvuur in haar ogen wakkert. Haar personage, madame de La P., weet heerlijk de zwakte uit te buiten van de markies: hoe meer je desinteresse veinst, hoe liever hij je wil bezitten. De beeldschone mademoiselle wordt voor hem geëtaleerd als de christelijke vroomheid zelve. En zijn obsessie wordt zorgvuldig gecultiveerd, tot hij bereid is alles op te geven om haar te krijgen.
Het duurt wel erg lang voordat het titelpersonage eindelijk haar mond opentrekt en ook maar over enige wil lijkt te beschikken. Tot die tijd is ze, net als het begerenswaardige beeldje waar iedereen achteraan zit in The Maltese Falcon, meer een object. Madame de La P. beslist bijna alles voor haar en daarvoor gehoorzaamde ze vooral haar moeder. Dat lijkt lange tijd zorgelijk, maar gelukkig is dat het waard. Want het moment dat zij haar eigen lot begint te bepalen, geeft het einde de positieve draai die deze film heel hard nodig heeft.
Tot die tijd hinkt de film op twee gedachten. In de tweede helft ontvouwt zich een interessant plot met meerdere bewegende onderdelen, waarvan de vraag is wat de uitkomst gaat zijn. Maar steeds kun je ook de personages de vraag voorhouden: 'Ja, wat had je dan gedacht?' Iedereen slaat maar advies in de wind en negeert voortekenen. Er zit een zeker spanning in hoe mensen handelen tegen beter weten in, maar ook een ergernis. En die valt in Mademoiselle de Joncquières niet genoeg af te schudden.
Voor de fans van kostuumfilms om de kostuums geeft deze film waarschijnlijk de illusie van historiciteit die The Favourite met een duivelse knipoog overboord gooide. Voor de rest wacht een vrij interessant verhaal van de man die in de achttiende eeuw ook het geduld had om de allereerste encyclopedie te schrijven. En dat geduld kun je maar beter koesteren, terwijl je luistert naar een tsunami aan beleefde Franse woorden. Uiteindelijk wordt het best leuk.
