Wat onderscheidt drama van soap? Een lastige vraag waar niet iedereen hetzelfde antwoord op zal geven. Soap kenmerkt zich voornamelijk door de vluchtigheid van ontwikkelingen, het afkappen van momenten waarop het echt lastig wordt en veel wendingen in het verhaal. Het Franse komische drama Ôtez-Moi d'un Doute (Neem Mijn Twijfel Weg) fladdert een beetje tussen beide disciplines in.
Vaak resulteert dit in het label 'vleesch noch visch', maar zo erg is het nu ook weer niet gesteld met de derde speelfilm van Carine Tardieu. Wat wel buiten kijf staat is dat het plotmatig alle kanten op gaat. Dit haakt dan ook wel aan bij het rommeltje waar alleenstaande vader Erwan in is beland. Maar of Tardieu nu bewust vertelstijl en thematiek zo op elkaar heeft willen aansluiten valt te betwijfelen.
Erwan werkt bij de explosievenopruimingsdienst en staat op het punt grootvader te worden. Dochter Juliette is bezwangerd tijdens een feestje door een gemaskerde man. Heel chique met te veel drank op tegen een muurtje in een discotheek. Tijdens een erfelijkheidsonderzoek hoort Erwan van zijn arts dat hij onmogelijk het kind kan zijn van de man die hij al die tijd voor zijn vader heeft aangezien. Een privédetective gaat op zoek naar Erwans biologische vader.
Veel is geënt op misverstanden, verkeerde veronderstellingen en miscommunicatie. Tardieu maakt het nog een graadje erger door veel af te laten hangen van het toeval. Ze laat het verhaal zich afspelen in een tweetal dorpjes waar iedereen elkaar de hele tijd tegenkomt, maar onmogelijk kan kennen. Tot overmaat van ramp neemt de filmmaakster ook nog eens de beslissing om personages hun mond te laten houden terwijl ze openheid van zaken zouden moeten geven.
Door de snelle opeenvolging van gebeurtenissen wil het allemaal niet beklijven. Ôtez-Moi d'un Doute kent een scala aan innemende acteurs en vertolkingen, maar doordat er nauwelijks tijd is om dieper op de zaken en de emoties in te gaan komt het niet echt binnen. Plotmatig is het gestroomlijnd, met als grootste domper een kolderiek bijfiguur die uiteindelijk een te grote functie in het geheel krijgt.
Dit lichtvoetige drama had beter op televisie vertoond te kunnen worden, al was het in Frankrijk en België een flinke bioscoophit. In de verkenning van de vele vormen van vader-zoonrelaties en de ware betekenis van familie verdient hij nog best wat krediet. Maar diepgravend wordt het nergens. Tardieu heeft niet de moeite genomen om de complexiteit die komt kijken bij het ontdekken van je ware identiteit zorgvuldig uit te werken.
Ôtez-Moi d'un Doute is een allemansvriend en publieksfavoriet op Film by the Sea. Dit is gemakkelijk te verklaren omdat er voor iedereen wel wat in zit en een hoge mate van feelgood kent. Het ligt er dus vooral aan in wat voor stemming je bent om deze Frans-Belgische coproductie te kunnen waarderen.
