Horror is vaak een flinke klap in je gezicht, maar kan ook een serie speldenprikjes zijn of prettig geaai dat door de duur ervan geleidelijk aan gaat irriteren. Het Zuid-Koreaanse The Wailing valt in deze laatste categorie. Schrikeffecten blijven achterwege, omdat regisseur Na Hong-Jin te zich toelegt op het schetsen van de sfeer en omgangsvormen in een klein bergdorpje. Daar passen 'jump scares' nu eenmaal moeilijk bij. Wat Hong-Jin ons presenteert is een op momenten langdradig epos dat door het tempo soms de onderliggende thematiek verdringt. Het is dus niet altijd de juiste vorm van irritatie die de filmmaker weet op te roepen. The Wailing bevat desondanks voldoende potentieel en vormt een prettige afwisseling met de op effectbejag gerichte horror die doorgaans de bioscopen aandoet.
In het dorpje zijn vreemde zaken gaande. Aan de onhandige politieman Jong-Gu de taak om het mysterie op te lossen. Hij wordt middenin de nacht naar een bizar moordgeval geroepen. Een plattelandsvrouw is op brute wijze afgeslacht en haar apathische echtgenoot zit met witte pupillen en onder de bloederige blaren op de veranda. De bizarre misdaad vormt de aftrap van een reeks zonderlinge voorvallen waarbij menig dorpeling sneuvelt. Er worden allerhande verklaringen aan gegeven, maar uiteindelijk leiden de verdenkingen naar een excentrieke Japanner die onlangs in het dorp is komen wonen. De zaak krijgt voor Jong-Gu een persoonlijk tintje als zijn jonge dochter erbij betrokken raakt.
Hong-Jin haakt voor een groot deel aan bij Bijbelse thema's. Niet voor niets opent zijn donkere horrordrama met een passage van apostel Lucas over Christus die tegenover zijn volgeling verklaart dat hij geen geestverschijning is, maar een mens van vlees en bloed. Net als Jezus is de Japanner aan te raken en voor iedereen zichtbaar. Maar wat is hij nu precies van plan en in hoeverre heeft hij de hand in de gruwelijke gebeurtenissen die het Koreaanse bergdorpje teisteren? De hoedanigheid van de man wordt voortdurend ter discussie gesteld. Is hij de verlosser of juist het kwaad? Hong-Jin slaat soms wat door in de Bijbelse verwijzingen. Korea is hoofdzakelijk een christelijk land, maar (bij)geloof is in dit geval een slechte raadgever. Jong-Gu probeert de zaak met de ratio te benaderen. Dat lukt ondanks zijn gebrekkige geestesvermogen uitstekend, totdat zijn eigen kroost gevaar dreigt te lopen.
The Wailing mist consistentie en logica, maar hier is het Hong-Jin ook niet om te doen geweest. Dit neemt groteske vormen aan als een sjamaan de Japanner te lijf moet gaan met vreemdsoortige en bovenal luidruchtige rituelen. Het versterkt de ware klopjacht op de vreemdeling die niemand kan doorgronden en dus kan vertrouwen. Hong-Jin lijkt hierbij aan te willen sluiten bij de wereldwijde vluchtelingenproblematiek en xenofobie. Dan komt ook weer de Bijbel in haar meest expliciete vorm om de hoek kijken als er een parallel wordt gelegd met het verraden van Christus door Judas.
Hong-Jin maakte eerder de zeer succesvolle en loeispannende kaskraker The Chaser uit 2008. Rechttoe-rechtaan kun je zijn derde speelfilm The Wailing niet noemen. Daarvoor slaat hij te veel zijpaden in en probeert hij op gekunstelde wijze de scheidslijnen tussen geijkte concepten als goed en kwaad, fantasie en realiteit en geloof en bijgeloof af te tasten. Hierover is een onnavolgbaar sausje van zombieachtige absurditeit gegoten. Deze Aziatische horror was beter tot zijn recht gekomen als miniserie. Ondanks de dikke tweeënhalf uur die hij klokt, is de aanzet te traag en de afsluiting juist te gehaast.
