Suburra wordt sterk samengevat in een beeld van een Italiaans parlementariër die vanaf het balkon van zijn dure hotelkamer op straat pist, met uitzicht op de St. Pieter. Achter hem ligt een minderjarige prostituee te sterven aan een overdosis crack. Het staat symbool voor hoe in Suburra politici, de kerk en gangsters hun financiële eigenbelang en het bevredigen van hun behoeftes boven alles stellen, terwijl machteloze burgers uitgebuit worden of het slachtoffer zijn van geweld tussen de strijdende partijen aan de top. Stefano Sollima verpakt dit duistere beeld van Rome treffend in een spannende neonoir misdaadthriller.
Stefano Sollima volgt daarmee in de voetsporen van zijn vader Sergio. Sergio Sollima was een van de 'drie Sergio's, de beste regisseurs van spaghettiwesterns (samen met Sergio Leone en Sergio Corbucci). Sollima onderscheidde zich in de jaren zestig door politieke lagen in zijn westerns aan te brengen, waarmee hij commentaar gaf op het Italië van toen. Later deed hij hetzelfde met Italiaanse misdaadfilms. De kunst van Sollima was om scherpe linkse kritiek op de Italiaanse samenleving te brengen via zeer vermakelijke, allegorische westerns. Waarin de verhoudingen tussen arm en rijk, en burgers versus corrupte machthebbers, werden uitgedrukt in spectaculaire shoot-outs.
Stefano doet nu in principe hetzelfde in Suburra, hoewel hij een stuk dichterbij de moderne werkelijkheid blijft met zijn portret van een modern, verdorven Rome. De stad wordt stijlvol en sfeervol in beeld gebracht, vooral bij nachte als het regent. En het regent vaak in dit Rome, maar die regen kan het afval en de rot niet wegspoelen. Want die zit overal: van de fundamenten tot aan de top. Maar dat kan niet lang zo doorgaan, kondigt een datumaanduiding in het begin: 5 november 2011 7 dagen tot de apocalyps. Op 12 november 2011 kondigde Berlusconi zijn aftreden aan. In de zeven dagen daarvoor zijn een dozijn of meer personages (onder wie heel wat figuren met kleurrijke bijnamen) verwikkeld in een bouwproject, dat zo groot is dat het nationale parlement er zijn goedkeuring aan moet geven. Grote Italiaanse misdaadorganisaties ('de Zuidelijke families') en vele politici hebben allemaal grote financiële belangen bij dit project.
Sollima voegt ook de kerk nog eens toe aan de belanghebbenden. Niet alleen zien we een hoge functionaris onderhandelen met 'de Samurai' (de bijnaam van de Romeinse vertegenwoordiger van de 'Zuidelijke families'), op de achtergrond van het hele verhaal besluit de paus af te treden (iets wat hij in werkelijkheid pas twee jaar later deed). De spirituele, politieke en zelfs de misdadige leiders blijven dus in gebreke, met chaos en dodelijk geweld tot gevolg. Ondanks dat dit alles in 2011 gesitueerd wordt, is Suburra een akelig accurate reflectie van het moderne Rome. Een week voordat de film vorig jaar oktober in Italië uitkwam, trad de burgemeester van Rome af vanwege schandalen.
Tijdens zijn ambtsperiode kwam aan het licht dat de stad jarenlang door een schaduwregering van maffiosi werd gerund met behulp van corruptie en intimidatie. De werkelijke tegenhanger van de fictieve Samurai' is Massimo Carminati. Als er iets met enige efficiëntie gebeurde in de stad, was dat ironisch genoeg vooral aan hem en zijn organisatie te danken. Na zijn arrestatie werd bijvoorbeeld opeens het vuilnis een tijd niet meer opgehaald en werkte het openbaar vervoer een tijdlang minder goed.
In Suburra komt de achterkamertjesdeal tussen maffia, politiek en kerk in gevaar doordat de dood van de minderjarige prostituee een kettingreactie van geweld in gang zet tussen criminelen van 'lagere klasse', waardoor het hele zaakje wel erg gaat stinken. Sollima bouwt spannend op naar een apotheose van geweld waarin het monster dat Rome (en eigenlijk Italië) in zijn greep houdt zichzelf begint op te vreten. Een shoot-out tussen een aantal gangsters in een winkelcentrum waarbij en passant burgers links en rechts door kogels worden geraakt, is niet alleen spannend in elkaar gezet en goed gefilmd, maar staat ook symbool voor hoe de bevolking van de stad en het land het ultieme slachtoffer zijn van de handelingen van de egoïstische mannen aan de top.
