Maxime en Mélanie zijn twee dolverliefde pubers met bijbehorende gierende hormonen. Ze staan te flikflooien in een parkje en het meisje voelt zich verplicht haar vriendje mondelinge diensten te verlenen. Ze houdt er eigenlijk helemaal niet van, sterker nog: ze vindt het walgelijk. Maar ja, denkt Mélanie, dat zijn nou eenmaal dingen die je doet als je verliefd bent en seksueel actief bent. Maxime vindt het eigenlijk helemaal geen probleem en geeft aan dat zijn vriendinnetje helemaal niets hoeft te doen waar ze zich niet goed bij voelt. Dit mierzoete, maar liefdevolle tafereeltje vormt de openingsscène van Keeper, het speelfilmdebuut van de Brusselse regisseur Guillaume Senez. De intieme aftrap belooft wat goeds, maar helaas is dit meteen het sterkste moment van dit puberdrama dat nog het meest aanvoelt als een educatiefilmpje van het consultatiebureau.
O jee ik ben zwanger, wat nou? zou dat filmpje geheten kunnen hebben. Want de liefdesuitingen tussen Maxime en Mélanie gaan nog wel wat verder dan wat zich in het park heeft afgespeeld. Kinderen zijn het nog, die helemaal niet klaar zijn voor de verantwoordelijkheden van het ouderschap. Maar desondanks zijn ze onvoorzichtig geweest en is Mélanie zwanger geraakt. Wat volgt is een moeizame strijd in het vinden van autonomie op jeugdige leeftijd, het afweren van de bemoeienissen van ouders en het bijstellen van een toekomstperspectief. Maxime is namelijk een talentvol keeper die de kans krijgt om deel te nemen aan een belangrijk voetbalkamp wat hem weleens een carrière bij een topclub kan bezorgen. Hij heeft echter zijn hoofd bij andere dingen en zelfs het uitzicht op het vaderschap lijkt al lastig te combineren met zijn ambitieuze toekomstplannen. Zoals het bij zijn leeftijd hoort, onderschat Maxime de lasten van een kindje enorm. Dan ontstaat er ook nog eens een flinke ruzie met Mélanie rondom de beslissing om het kindje te houden of af te staan.
Senez vermijdt de grote issues en blijft rondhangen langs de zijlijn, om maar in voetbaltermen te blijven. Het moment waarop Maxime het zijn ouders vertelt, blijft buiten beeld, net als bijvoorbeeld de bevalling van Mélanie. Senez lijkt zich liever te willen richten op de emoties van de kids en al het gedoe dat daarmee gepaard gaat. Wat hij enkel met de ruzies duidelijk weet te maken, is dat deze pubers nog helemaal niet klaar zijn voor de verantwoordelijkheden die bij het hebben van een kind horen. Maar dat hadden we zo ook wel kunnen inschatten. Tekenend is de beschermende houding van de ouders. Ze willen wel geld bij elkaar lappen om Mélanie in Leiden een abortus te laten ondergaan, want in België mag dit in haar stadium van zwangerschap al lang niet meer. De kids zitten erbij alsof het niet over hen gaat. De ouders handelen uiterst pragmatisch, maar gaan compleet voorbij aan het gevoel van hun kroost. En dat is nu precies waar Senez zich ook schuldig aan maakt. Word nou maar niet zwanger, want er komt enkel ellende van, lijkt de belerende boodschap. Hierdoor blijft zijn Keeper maar hangen in clichés en oppervlakkigheden. Het vermijden van genoemde sleutelscènes is zelfs een ultiem zwaktebod. Een bezoekje aan een tehuis voor jonge meisjes in verwachting had ook zo in het educatiefilmpje gekund.
Keeper is, op de belangrijke peilmomenten na, schematisch van opzet. Hierdoor ontstaat weinig ruimte voor echt emotionele diepgang en doen dramatisch bedoelde onderbrekingen als tegenslagen, verkeerde beslissingen en ruzies aan als onnodig oponthoud. Senez jeugddrama is hierdoor, zonder twijfel onbewust, verworden tot een plichtmatig verhaaltje over een jong stel en dat wat hen overkomt. De filmmaker, van oorsprong Fransman, geeft in een commentaar op zijn debuut aan zijn acteurs te willen begeleiden en samen op zoek te willen gaan naar het verhaal en de personages. Deze experimentele aanpak valt er niet aan af te zien. Keeper pakt uit als een geforceerd drama, waarbij de afgezaagde analogie tussen Maximes ambities om een professioneel doelman te zijn en het feit dat hij een kind krijgt nog het minste probleem is.
