Studio Warner Bros. heeft haast met het exploiteren van de comics van stripgigant DC. Hoewel hun samenwerking dankzij de Dark Knight-trilogie beide geen windeieren heeft gelegd, ligt er een schat aan bronmateriaal klaar voor bewerking. Maar in het opzetten van het beoogde 'cinematisch universum' ligt de studio onderhand een klein decennium achter op concurrent Marvel, dat van deze cross-overpraktijk een kernbegrip maakte in Hollywood. Met Zack Snyders Man of Steel zetten Warner en DC een voorzichtige stap naar hun eigen universum in een hervertelling van Supermans oorsprong. Het lef om de diverse superhelden eerst hun eigen filmavontuur te geven, zoals Marvel het aanpakte, is vooralsnog afwezig. De Man van Staal kruist in opvolger Batman v Superman: Dawn of Justice zijn pad gelijk met DC's andere grootheid Batman. Dat er een groter universum is, wordt constant benadrukt, maar naast dit tweetal iconen lopen we nog niet warm voor de rest.
Aangezien we deze Superman al een film lang hebben gevolgd, viel te verwachten dat de nadruk op zijn heruitgevonden rivaal zou liggen. Met dat oprakelen van al bekende details gaat gelukkig niet veel tijd verloren. Hoe Bruce Wayne Batman werd wordt direct uit de doeken gedaan, om vervolgens plaats te maken voor diens nieuwe trauma. Wayne zag zijn kantoorgebouw instorten en zijn werknemers sneuvelen in de veldslag die Man of Steel besloot. Als gevolg van deze overduidelijk naar 9/11 gemodelleerde catastrofe koestert hij sindsdien een intense wrok jegens de door velen als Messias omarmde alien. In de wetenschap dat twintig jaar misdaadbestrijding de criminaliteit niet heeft ingedamd, worden we geconfronteerd met een bikkelharde, cynische Caped Crusader, die zonder wroeging criminelen over de kling jaagt. Maar het object van zijn sluimerende woede heeft het eveneens zwaar, worstelend met de publieke opinie die hem evenzeer verkettert als aanbidt. Nee, voor optimistische superhelden hoef je niet bij Snyder aan te kloppen.
Dat grimmige randje zorgt echter wel voor de meeste betrokkenheid. Superman blijkt dynamischer en menselijker dan diens vorige incarnaties. Henry Cavill draagt zijn rol wederom naar behoren, maar het is nieuwkomer Ben Affleck die voor het meeste vuurwerk zorgt. Zijn opborrelende wraakzucht en onderhuids voelbare spanning rond tekortschietende gerechtigheid zullen alleen de meest verstokte haters niet weten te overtuigen van deze uiteindelijk geslaagde castingkeuze. Andere nieuwe personages die DC's universum moeten uitbreiden komen er minder goed vanaf. De zwoele maar afstandelijke Wonder Woman kent maar weinig schermtijd, waardoor haar deelname aan de actierijke finale ons niet het gewenste gevoel van triomf oplevert. Jesse Eisenberg speelt booswicht Lex Luthor met dezelfde hyperactieve neurose die een groot deel van zijn oeuvre typeert. Ook Luthor wordt gedreven door een pijnlijk verleden rond zijn vader, maar dat volstaat niet als verklaring voor zijn wereldbedreigende schurkenstreken.
Desondanks maakt de kwade genius wel het beloofde spektakel van Batman v Superman: Dawn of Justice waar. Zoals we van Snyder gewend zijn ziet alles er in stilistisch en visueel oogpunt oogstrelend uit en de rijkelijk aanwezige actie levert uitstekend vermaak op, waarbij vooral de nieuwe Bat-gadgets hoge ogen gooien. Dat de titelfiguren beiden goeieriken zijn die slechts tijdelijk door Luthor tegen elkaar uitgespeeld worden, komt voor niemand als een verrassing, maar de rauwe knokpartij tussen het duo zal de hoge verwachtingen inlossen. Vervolgens gaat Snyder zoals gebruikelijk over de top als het tweetal het samen met Wonder Woman tegen een (te) digitaal gedrocht opneemt in een lang uitgesponnen actiescène. Dat deze climax het niet haalt bij de titanenbotsing uit de titel mag de pret niet drukken. Maar het valt te betreuren dat Snyder weinig ruimte maakt voor relativerende humor. In tegenstelling tot bij Marvels The Avengers, waar elke klap gepaard ging met een even raak stukje jolijt, wordt alles bloedserieus opgediend. Onverwerkte jeugdtrauma's en peinzende personages vliegen ons dusdanig om de oren dat we ons slechts kunnen afvragen, 'why so serious'?
Maar Batman v Superman: Dawn of Justice is voor Warner/DC natuurlijk bittere ernst. Met deze film wordt DC's filmische universum, dat moet concurreren met Marvels immens populaire tegenhanger, onthuld. Plannen voor tig andere titels liggen al klaar, maar deze moet bewijzen dat het publiek erop zit te wachten. Dan is het toch jammer dat de derde akte meer voelt als een opzet voor wat nog komen gaat dan als een volwaardig einde van het voorafgaande. Een emotionele climax wordt zo overschaduwd door de belofte van een Justice League-film. Verwijzingen naar nieuwe superpersonages zijn even talrijk als kogelregens. Een achterliggende geschiedenis voor dit universum wordt voortdurend geïmpliceerd maar amper getoond, wat meer frustreert dan intrigeert. Hoe je het ook wendt of keert, Batman v Superman: Dawn of Justice is slechts een opzet voor een groter geheel. Maar toch een ontegenzeggelijk onderhoudende opzet, die zijn doel dient en DC's universum eindelijk prominent op de kaart zet. Graag wel wat vrolijker volgende keer.
