Mythologie wordt tegenwoordig maar zelden echt goed benut als inspiratiebron voor films; men zou zomaar een heel filmuniversum kunnen maken over alle mythische verhalen over ambitie, verraad en andere morele lessen. Toch zijn recente uitingen zoals Clash of the Titans en Immortals niet bepaald meeslepende en magische ervaringen geworden. Alex Proyas (The Crow, I Robot, Knowing) waagt toch een ambitieuze poging met een dik budget in het omstreden Gods of Egypt.
Hij opent bombastisch met een vertelling over de goddelijke geschiedenis en zwepende virtuele cameras over een fantasievolle computerversie van het oude Egypte. Dat er controversie was over de casting lijkt al snel minder relevant zodra het filmdoek gevuld is met tribunes die miljoenen mensen kunnen dragen, enorme vliegende scarabeeën en vijf meter lange mensen die transformeren in levende metalen standbeelden. In deze epische setting wordt Horus, de Hemelgod, gekroond tot de nieuwe koning van Egypte. Maar tijdens de grootse ceremonie is het oom Set die al moordend de troon opeist recht voor de ogen van Horus en hem vervolgens het koninkrijk uitgooit. Het is uiteindelijk een angstloze sterveling die Horus opzoekt met een voorstel om Set van de troon te stoten.
De trailers voor Gods of Egypt werden met veel geklaag en geluiden van desinteresse ontvangen dankzij de ridicule beelden en de overduidelijke 'green screen'-effecten. Dat temperde de verwachtingen aanzienlijk getuige ook de magere opbrengstvoorspellingen in Amerika. Toch is deze mythologiefilm stiekem beter dan de trailers doen vermoeden. Meer dan eens zijn de computerbeelden totaal niet overtuigend, maar dit is geen film die gaat voor een gritty en realistisch sfeertje, het gaat vol vertrouwen voor een compleet overdreven fantasiewereld en sommige concepten werken hierdoor angstvallig goed. Neem Ra, hij wordt niet neergezet als een god met glitters die in een verder realistische ogende wereld met zijn handje wappert voor magische effecten. Hier trekt hij in zijn zonnebootje letterlijk de zon om de aarde heen, die net als in de archaïsche verhalen gewoon een platte schijf in de ruimte is. Er wordt dus op momenten goed gebruik gemaakt van CGI om absurde, doch mythologiegetrouwe concepten op het scherm te toveren.
Desalniettemin volgt deze luchtige avonturenfilm een plichtmatige blockbusterformule. Bomvol met onnodige actiescènes, een romantisch subplot, een dubbele protagonist (de een spectaculair, de ander relativerend), vele exotische locaties die opgeblazen worden en een klein legertje aan goden voor een epische roadtrip. De makers zijn duidelijk geen fan van 'less is more'. Al lijkt het allemaal overkill te zijn, Gods of Egypt stapt niet in de voetsporen van bijvoorbeeld Jupiter Ascending. In tegenstelling tot die film voelt hij coherenter aan in de themas van ongelijkheid, opoffering en egoïsme en neemt hij zichzelf net iets minder serieus. Toch weet de film nooit echt een boeiend verhaal neer te zetten of de hersens zodanig te ontwijken dat alle dommigheid voor lief wordt genomen.
De themas, personages en hun karakteropbouwende reizen komen niet tot hun recht omdat de film zo overvol is en meer aandacht voor spektakel heeft dan voor emotie. Zelfs al proberen sommige acteurs er nog iets luchtigs van te maken, het meeste acteerwerk komt er bekaaid af met een script dat zo kort door de bocht is. De twee hoofdpersonen worden gevormd door de ultieme mooiboy die niets fout doet en altijd glimlacht (Brenton Thwaites) en een egoïstische tegenpool (Nikolaj Coster-Waldau) met een reeks aan brommerige karakterfouten. Zij spiegelen duidelijk herkenbare tweetallen uit menig succesvolle avonturenfilm maar halen nimmer de chemie en het charisma van vergelijkbare iconische rollen.
Alex Proyas is duidelijk geen man van subtiliteit. Hij gooit de doos van Pandora direct open om zo veel mogelijk mythische concepten, verhaallijnen en goden in één epische film te proppen. Gods of Egypt is zeker geen eufemisme. Toch werkt de over de top aanpak soms wel wanneer de CGI even extravagant is als de mythes die het portretteert. Het is uiteindelijk meer Michael Bay dan Guillermo del Toro en eindigt ergens in het midden als een doorsnee fantasyfilm met epische CGI-achtergronden. Geen must-see, maar ook niet de erbarmelijke film die de trailers leken te verkopen. Een voorzichtige aanrader voor diegenen die zich graag twee uur lang onderdompelen in een foute en absurde filmwereld die meer afleiding teweegbrengt dan inleving.
