De succesvolle mediabobo Pietro Paladini kan de plotselinge dood van zijn vrouw niet verwerken. Hij blijft achter met zijn tienjarige dochter Claudia en het gapende gat van gemis. Caos Calmo, de titel zegt het al, is een stille observatie van het verwerkingsproces van Pietro. Hij besluit niet meer naar zijn werk te gaan en in plaats daarvan besteedt hij zijn dagen in het parkje voor de school van Claudia. De wereld gaat echter niet aan hem voorbij, langzaamaan hervindt hij zijn pad. De film is gebaseerd op de internationale bestseller van Sandro Veronesi. De aantrekkingskracht van ster Moretti en de in Italië verguisde seksscène zijn misleidend, want de film zelf is erg bescheiden van opzet.
Het grootste deel van de film speelt zich af in het park en hier ondergaat Pietro alle stappen van het verwerkingsproces. De camera is een verlengstuk van zijn ogen, wat bijdraagt aan het gevoel dat Pietro het leven weer ontdekt na lange tijd ergens anders te zijn geweest. Nu doet hij zijn zaken in de nabijgelegen bistro en komt de belangrijke klant (cameo van Roman Polanski!) naar hém toe. Op deze wijze kabbelt Caos Calmo grotendeels voort; een ambitieuze aanpak is bewust gemeden om de plot vorm te geven. Want waarom zou je kiezen voor vernieuwing als het verhaal er gewoonweg niet om vraagt?
Pietro´s treurige geschiedenis ontvouwt zich als een klassiek toneelstuk; eenheid van plaats is in ieder geval makkelijk te vinden. De enscenering is daarom goed gekozen. Hoewel de treurnis misschien bekend in de oren klinkt, zijn ook de dialogen mooi geschreven - en Moretti kan enorm goed acteren. Caos Calmo blijft helaas onbevredigend omdat de ervaren maar weinig prominente regisseur Antonio Grimaldi moeite heeft de spaarzame momenten waarin het verhaal van koers verandert een passend beeld te geven. Vooral de montagesequenties, die steevast door popdeuntjes van Radiohead of Rufus Wainwright worden begeleid, zijn storend. Een vakantie naar het platteland, die Pietro eindelijk weer aan de vrouw helpt en een duidelijke catharsis teweegbrengt, komt daarnaast stemmingmakend over. De veel te lange seksscène lijkt te willen zeggen dat Pietro enkel een goede wip nodig heeft om over zijn verdriet heen te komen. Dat kan niet Grimaldi´s bedoeling zijn geweest.
Het zijn smetten die de film uiteindelijk parten spelen. Caos Calmo had nog veel meer kalmte nodig gehad. Dat de chaos overheerst in het overhoopgehaalde leven van Pietro en zijn dochtertje weten we wel.
