Het vervolg op de kaskraker The Matrix haalt het bij lange na niet bij het origineel. Een aantal aardige scènes worden afgewisseld met dito oninteressante scènes die het ritme van de film verstoren en het verhaal ondermijnen.[/header][b]In 1999 werden mensen wereldwijd verrast door The Matrix, die over de gehele wereld veelal lovende kritieken verzamelden en een enorm succes werd. Als gevolg hiervan wilden de gebroeders Wachowski nog twee Matrix-films maken, en daar is The Matrix: Reloaded de eerste van, die in november gevolgd zal worden door The Matrix Revolutions.

De film lijkt in het begin te draaien om de aanval van de machines op de stad Zion, met 250.000 menselijke inwoners die bevrijd zijn uit de Matrix of in Zion geboren zijn. Maar eigenlijk is dat niet waar de film echt om draait, aangezien je ook helemaal niks maar dan ook niks van de eigenlijke aanval op Zion te zien krijgt. De film draait uiteindelijk meer om The One en zijn gezelschap, wat natuurlijk enigszins logisch is. Maar Morpheus is niet meer de eenzame profeet/guru op zoek naar zijn Messias, maar ‘gewoon’ onderdeel van het leger van Zion, alhoewel hij nog wel en masse aanbeden wordt door de bevolking van Zion. Dit is een van de veranderingen die The Matrix: Reloaded aanbrengt aan het verhaal en de personages van de eerste film, wat de continuïteit niet echt ten goede komt en voor sommigen ook een teleurstelling vormt.

De film is over het algemeen lang niet zo indrukwekkend en verrassend als zijn voorganger dat eens was. Wat natuurlijk deels heel erg logisch is, want we weten inmiddels al wat The Matrix is en de manier van actiescènes filmen is inmiddels al uitgemolken in talloze plagiaten en parodieën, plus dat die methode natuurlijk maar eens echt kan verrassen. Maar daarnaast is het wel teleurstellend dat de echt indrukwekkende actie lang op zich laat wachten (ik was absoluut niet onder de indruk van de dansscène en vond ‘m dan ook te lang) en dat de film in het begin deels bestaat uit een stel pseudo-filosofische gesprekken waar een variatie aan verschillende filosofieën op oppervlakkige wijze een klein beetje aan bod komen, maar nooit echt aanzetten tot diep nadenken, waar veel aandacht aan wordt besteed, waarna deze scènes weer abrupt worden onderbroken door al dan niet indrukwekkende actiescènes. Deze afwisseling is niet altijd even logisch en zorgt er deels voor dát er geen ruimte is voor échte filosofie, en dat men uiteindelijk aan het oppervlak blijft zweven, zonder echt het gevoel te hebben dat het belangrijk zou zijn om onder het oppervlak te kijken.

Zo gaat dat eigenlijk het grootste deel van film door, van actieclimax tot actieclimax, met pseudo-filosofie en liefde ertussendoor gepropt. Het gevolg ervan is dat het verhaal zich soms maar langzaam ontwikkelt, omdat de actie het verhaal soms in de weg zit. De 17-minuten lange snelweg-scène is soms heel indrukwekkend, maar soms ook minder. De stukken op de motor zijn bijvoorbeeld wel boeiend en imponerend, zo ook de gevechten boven op rijdende trucks (waar Morpheus eindelijk weer een beetje is wat hij eerder in de film een beetje leek kwijtgeraakt: cool), maar het deel van de scène met de tweeling is niet echt imposant of interessant te noemen, de tweeling is sowieso niet zo luisterrijk of op andere wijze interessant te noemen, in tegenstelling tot de terugkerende Smith, die op glorieuze wijze de beste actiescène van de film overheerst met vele klonen van zichzelf en ook nog wat enigszins interessants te zeggen (persoonlijk vond ik hem ook in de eerste film het meest interessant) sinds hij op zichzelf bestaat en niet volledig meer onderdeel van het systeem uitmaakt. Ook in deze film levert Hugo Weaving een uitstekende acteerprestatie, wat niet altijd gezegd kan worden (of kon worden, als je het over deel één hebt) over Keanu Reeves, die toch het gelukkigst lijkt als hij gechoreografeerd kan vechten.

Ook de scènes met Merovingian zijn niet heel bijzonder te noemen, wat deels te wijten is aan het onuitgewerkte (of slecht uitgewerkte) personage dat hij is.
Ondanks deze minpunten is de film toch best leuk om te zien, maar het zijn de laatste scènes die de film weer een beetje omhoog halen en het toch zeker een aardig geslaagde film maken, maar over deze zal ik niet al te veel verklappen.
Wat ik echter wel vind dat ik kan zeggen, is dat de film eindigt met een cliffhanger die nét doet hongeren naar het volgende deel, maar niet zo dat ik niet kan wachten.

Al met al is deze film toch een redelijk goede opvolger van The Matrix, maar kan niet tippen aan zijn voorganger. Hoewel dit te verwachten was, is het toch een beetje jammer. Maar, behalve dat, was de film toch alle 8 euro’s waard die ik er voor neergeteld heb. Helaas werd de film nogal gehyped en wordt hij nu massaal overschat door massa’s mensen.