Wat dat betreft belichaamt de ingekakte Ben Affleck, die hoofdpersoon Michael Jennings speelt, perfect het karakter van deze film. Jennings is een top-notch reverse engineer: iemand die de geheimen achter nieuwe technologieën ontcijfert én jat door deze minutieus te ontleden, en dan op een iets andere manier weer in elkaar te zetten. Hij doet dit in dienst van bedrijven die de geheimen van hun concurrenten willen stelen; aan het eind van iedere klus laat Jennings tegen een forse betaling een klein deel van zijn geheugen wissen, en daarmee alle sporen van zijn betrokkenheid.
Jennings doet niet moeilijk over de hiaten in zijn geheugen, en als tycoon Rethrick hem 90 miljoen dollar biedt voor een klus (en dus een blackout) van drie jaar, aarzelt hij maar heel even.
Wanneer hij drie jaar later weer is bijgekomen en handenwrijvend bij de bank zit om zijn 90 miljoen in ontvangst te nemen, blijkt hij die te hebben afgestaan. Jennings krijgt in plaats daarvan een envelop met 19 schijnbaar waardeloze prulletjes, die hij zichzelf kennelijk heeft opgestuurd. Zonder dat hij weet waarom, zitten ineens zowel de FBI als Rethricks mannetjes achter hem aan, en dan blijken die 19 voorwerpen precies te zijn wat hij nodig heeft om zijn belagers steeds een stap voor te blijven.
Dat klinkt toch als een geschikte opzet voor een intrigerende actiethriller; het idee komt dan ook uit de koker van schrijver Philip K. Dick, wiens hersenspinsels eerder leidden tot geslaagde sci-fis als Blade Runner en Total Recall. Maar met het interessante gegeven van de man die wel zijn toekomst lijkt te kennen, maar niet zijn verleden, wordt weinig gedaan. In plaats daarvan raffelt Woo de plot op de automatische piloot af, inclusief alle verplichte achtervolgingen, ontploffingen en martial arts. De wat pafferige Ben Affleck kijkt te blasé uit zijn ogen om geloofwaardig te zijn als opgejaagd individu dat moet vechten voor zijn leven. Uma Thurman als zijn love-interest doet het al niet veel beter. Geen moment lijkt ze zich thuis te voelen in haar rol, nog wel het minst wanneer ze Affleck idolaat verliefd moet aankijken (wat wel enigszins begrijpelijk is). En als om te onderstrepen hoe slecht de karakters in Paycheck zijn uitgewerkt, gilt Rethrick - die de wereld wil beheersen door in de toekomst te kijken - op een gegeven moment zelfs I AM the future!! Nou vráág ik je
Er viel in eerdere John Woos natuurlijk ook wel af te dingen op plot en acteerwerk, maar je wist je als kijker in ieder geval altijd verzekerd van aantrekkelijk vormgegeven stunts en gevechten. Paycheck echter onderscheidt zich ook wat dat betreft in niets van de gemiddelde Jerry Bruckheimer-produktie. Wat je dan overhoudt is een film waaruit precies één goed idee valt te destilleren: hoe mooi het zou zijn om de voorafgaande twee uur uit je geheugen te kunnen laten wissen.
