Met Finding Neverland begint het Oscar-jachtseizoen voor Miramax, dat na Gangs of New York en Cold Mountain wederom uitpakt met een smaakvol geproduceerd kostuumdrama. (Dat die andere twee films het niet denderend deden tijdens Oscar Night vormt dus kennelijk geen beletsel.) Het verhaal over de bijzondere vriendschap tussen schrijver James Matthew Barrie en het gebroken gezin van Sylvia Davies en haar vier zoons wordt stijlvol in beeld gebracht en overtuigend vertolkt door Depp, Winslet, Christie en niet te vergeten Freddie Highmore als de jonge Peter (jaja) Davies. We krijgen te zien hoe de inspiratie voor Peter Pan ontkiemt in Barries fantasie, waarbij de film trouwens steeds netjes 1 en 1 voor ons bij elkaar optelt. Deze film is een pleidooi vóór de kracht van de verbeelding. Tegelijkertijd is Finding Neverland soms een behoorlijk klef melodrama, dat zoveel mogelijk op safe blijft spelen.
J.M. Barrie (een subtiele rol van Johnny Depp) wordt aan ons voorgesteld als een niet al te succesvolle toneelschrijver, wiens laatste stuk op zijn best lauw is ontvangen. Hij staat onder grote druk om met zijn volgende creatie de zalen weer te doen vollopen, maar kan maar niet op een goed idee komen. Dan maakt Barrie tijdens een brainstormsessie in het park kennis met de jonge weduwe Sylvia Davies en haar vier zoons. Barries jongensachtige speelsheid maakt hem direct geliefd bij Sylvia en haar jongens, met uitzondering van de kleine Peter, die zijn geloof in doen alsof is kwijtgeraakt. Barrie bouwt een zeer hechte band op met de broertjes Davies en met Sylvia, en brengt puur met zijn verbeeldingskracht weer wat vrolijkheid in hun levens. Op zijn beurt vindt Barrie inspiratie bij het gezin, in het bijzonder bij Peter, die zich stug blijft verzetten tegen het idee dat fantasie bergen kan verzetten.
Dat heeft wel tot gevolg dat Barrie vervreemd raakt van zijn eigen vrouw, die maar weinig begrip kan opbrengen voor het feit dat hij ongeveer ieder vrij uurtje spendeert in huize Davies. Ondertussen wacht theateruitbater Frohmann vol ongeduld op Barries nieuwe toneelstuk, om er tot zijn ontzetting achter te komen dat het over elfjes, piraten en vliegende kinderen gaat
Weinig acteurs lijken geschikter voor de rol van J.M. Barrie dan Johnny Depp, de Hollywood Lost Boy par excellence. Met deze film voegt hij het zoveelste onvolwassen personage toe aan zijn CV, en hij speelt Barrie heel knap, laverend tussen oprechte kinderlijkheid en de ernst die bij zijn leeftijd past. Zijn tegenspeler in deze film is niet Kate Winslet, die eerder fungeert als tragische tussenpersoon (bij haar eerste kuchje in de film weet je genoeg), maar de jonge Freddie Highmore (die straks weer naast Johnny Depp te zien zal zijn in de nieuwe verfilming van Charlie and the Chocolate Factory). Highmore maakt indruk als Peter, met volkomen overtuigend spel en een blik die recht in je ziel lijkt te boren. Julie Christie (als Sylvias ijzige moeder) en Dustin Hoffman leveren de kwaliteit die we van hen mogen verwachten.
Waarom dan geen hogere waardering voor Finding Neverland? Omdat het toch allemaal wat braafjes wordt gebracht, en er niet één scène in de film zit die je echt bij de strot grijpt. Op gezette momenten in de film laat Forster werkelijkheid en spel in elkaar overlopen, duidelijk met de bedoeling om de magie van de verbeelding voelbaar te maken, maar juist die scènes doen een beetje fantasieloos aan. Finding Neverland is zoals gezegd een hele smaakvolle en beschaafde film geworden, maar absoluut geen meeslepende. Sterker nog: tegen het einde, wanneer de zieke maar o zo dappere Sylvia eindelijk met haar eigen ogen Neverland aanschouwt, gaat het ongebreidelde melodrama waarin Forster zich verliest je zelfs tegenstaan. De eindscène tussen Barrie en Peter is zo mogelijk nog kleffer, en laat de kijker met een mierzoete nasmaak achter. Finding Neverland heeft zich al in vele lovende recensies mogen verheugen en zal straks ongetwijfeld een aantal Oscarnominaties in de wacht slepen, voornamelijk op acteergebied. Maar het zou mij erg verbazen als uitgerekend deze film voor Miramax de kip met de gouden eieren blijkt te zijn.
