Stel je voor, je hebt net een veel te duur droomhuis gekocht waar je gelukkig oud kan worden met je gezinnetje, maar binnen een maand maakt dat huis je compleet gestoord. Dat overkomt George Lutz in de horrorfilm The Amityville Horror. Hoe eng is een huis met een slecht humeur? In ieder geval eng genoeg om Amerikanen massaal de bios in te krijgen. In het openingsweekend bracht de film al 55 miljoen dollar op. Niet slecht voor een remake van een niet eens zo spectaculaire horrorfilm uit de 70s.
Het rustieke dorpje Amityville wordt eind 1974 opgeschrikt door een gruwelijk familiedrama. In het holst van de nacht schiet Ronald DeFeo zijn hele familie dood. Naderhand vertelt de jonge moordenaar dat stemmen in het huis hem dwongen de moorden te plegen. Zijn verwarde verhaal wordt natuurlijk niet geloofd. Het huis staat maanden leeg, totdat George en Kathy Lutz hun intrek in het eeuwenoude pand nemen. Het lijkt een geschenk uit de hemel, maar het gaat al snel mis. George begint zich erg vreemd te gedragen: hij wordt steeds agressiever en trekt zich terug in de kelder van het huis. Daar praten stemmen op hem in. Stemmen die hem opdragen zijn gezin te vermoorden. Kathy heeft niks door, maar haar kinderen Billy, Michael en Chelsea lopen groot gevaar. Al snel gaat het van kwaad tot erger.
Tot nog toe klinkt het als een dertien-in-een-dozijn verhaaltje en dat is het ook. Nou ja, op een belangrijk feitje na dan, roepen de makers voortdurend om het hardst. Amityville Horror is echt gebeurd! Nou ja, voor een deel dan. In 1974 bracht Ronald DeFeo inderdaad zijn familie om en een jaar later kwam de familie Lutz ook in het huis wonen. Tot ze 28 dagen later in blinde paniek wegvluchtten, om er nooit meer terug te komen. Iets in dat huis is kwaadaardig, roept de familie Lutz tegen iedereen die het horen wil, maar gek genoeg hebben andere bewoners van het huis er daarna nooit meer iets van gemerkt.
Goed, de film is dan gebaseerd op een waar verhaal, maar dat heeft de makers er niet van weerhouden flink wat horrorclichés te gebruiken. Laten we het lijstje eens doorlopen: uiteraard heeft dochtertje Chelsea (à la Poltergeist) contact met het boze. Kathy roept uiteindelijk ten einde raad de hulp in van een priester, die langskomt om met wijwater en gebed de demonen uit te drijven (The Exorcist, om maar een voorbeeldje te noemen). Maar de film heeft nog het meest gemeen met dat andere verhaal over een bezeten bouwwerk: Stephen Kings The Shining. De vergelijking is compleet wanneer George in een bezeten bui met een bijl gaat hakken; als kijker heb je moeite niet Jack Nicholsons klassieke HERES JOHNNY! door de zaal te schreeuwen.
Maar, om eerlijk te zijn: de makers hebben een compliment verdiend. Ze zijn er wel in geslaagd de authentieke 70s sfeer na te bootsen. Klassieke kleding, kapsels (met name geslaagd bij een bebaarde Ryan Reynolds) dragen ertoe bij dat je jezelf even dertig jaar terug waant. Knap werk. The Amityville Horror is zeker geen slechte film, maar een klassieker in zijn genre zal het ook nooit worden. Neemt niet weg dat het garant staat voor anderhalf uur pretentieloos vermaak.
