Na Sylvester Stallone die Rocky en Rambo nieuw leven inblies, plannen om Harrison Ford weer als Indiana Jones op het witte doek te brengen en geruchten over een herintreding van Arnold The Terminator Schwarzenegger, is het nu de beurt aan Bruce Willis.
John McClane (Willis) doet het al een tijdje rustig aan met zijn politieactiviteiten. Als hij wordt opgeroepen om hacker Matt Farrell (Long) op te pakken terwijl hij net een ongewenst vriendje van zijn studerende dochter de les leest, heeft hij niet bijster veel zin. En al helemaal niet als het ogenschijnlijk simpele klusje ontaardt in een gigantische shoot-out. Farrell blijkt een onwetende pion in een groter geheel: een stel bad guys met een boel woede in zich besluit de samenleving plat te leggen. Het openbaar vervoer, gas/water/licht, bankzaken; alles is tegenwoordig geregeld via computers en daarom makkelijk plat te leggen. De samenleving raakt in paniek als alle stoplichten op groen staan en er niet meer gebeld kan worden. Maar dan gaat McClane zich er eens goed mee bemoeien.
Bruce Willis is al 52, maar wonder boven wonder is hij nog net zo geloofwaardig als de überstoere McClane in Die Hard 1 (1988), 2, (1990) en 3 (1995). Hij mag dan een paar jaartjes ouder zijn, maar een hele colonne boeven legt het tegen hem af. Hij achtervolgt ze in de auto, schiet ze op ingenieuze wijze neer, trapt ze helemaal lens en plet ze met behulp van een SUV. Ontsnappingen uit liftschachten, ruimtes met ontploffende bommen en autos met boeven; het is allemaal geen probleem voor McClane. Nou zou je kunnen gaan zeuren dat dit niet realistisch is. Nee, dat is het inderdaad niet. Maar daar gáát het ook niet om. Bij een Die Hard-film wil je gewoon actie zien en die heerlijk cynische opmerkingen horen, die je geregeld dubbel laten klappen van het lachen. Daar wordt gelukkig dan ook ruimschoots aan voldaan. McClane blijkt een echte familieman te zijn die weliswaar graag boeven vangt, maar niet ten koste van zijn geliefde dochter (die bovendien héél veel weg heeft van haar papa).
Jammer is dat het motief van de daders, onder leiding van Thomas Gabriel (Olyphant), niet goed uitgewerkt is en zeker niet overtuigt. Het is behoorlijk duidelijk dat de plot ondergeschikt is aan de hoeveelheid ontploffingen en gevechten. Ook het gepriegel met de computers gaat uiteindelijk irriteren. Long speelt een gedegen rol als getalenteerde hacker, maar dat hij werkelijk álles weet op te lossen als hij met zijn opvouwbare toetsenbordje aan komt zetten, gelooft niemand. Het geheel wordt nog een tikkeltje ongeloofwaardiger als ook lolbroek Kevin Smith een groot computertalent blijkt te zijn en de boel weet te redden als Long ondersteboven getrapt eventjes uit de roulatie is.
Maar, wederom, het maakt niet uit. De liefhebbers krijgen precies wat ze willen: het gouden concept van de Die Hard-serie wordt strikt aangehouden, is verpakt in een modern omhulsel en McClane overwint natuurlijk. Weinig moraal, veel geweld, geen liefdesontwikkelingen (maar wél een mooie vrouw) en computers. Die Hard 4.0 is dé fantasie van elke nerd, euh, actiefanaat.
