De gewezen filmcriticus André Téchiné schreef en regisseerde sinds eind jaren zeventig zon vijftien films, waaronder het veelgeprezen Les Roseaux Sauvages met Élodie Bouchez uit 1994. Seksueel gecompliceerde relaties, homoseksualiteit en coming-of-age problematiek kenmerkt veel van zijn werk en Les Témoins vormt hierop geen uitzondering. Het is zelfs een van zijn kernachtigste en meest krachtige films ooit geworden.
In drie chronologisch gerangschikte delen volgen we de jongvolwassen dromer Manu, een rol van Johan Libéreau, die als acteur positief opviel in het verder weinig opzienbarende Douches Froides van Antony Cordier. Het is 1984 als Manu naar Parijs vertrekt om werk te vinden. s Avonds gaat hij vaak op stap en het deert hem weinig dat zijn hotel vooral bezocht wordt door hoerenlopers. Manu doet eigenlijk precies wat hij wil en heeft geen enkele behoefte om zich te conformeren aan de heersende maatschappelijke normen.
Als hij in een homobosje de vijftigjarige arts Adrien ontmoet, bloeit er tussen hen een mooie vriendschap op. Het is op dat moment zomer in Parijs en Manu is gelukkig. Als Adrien hem voorstelt aan een bevriend stel, wordt hij al gauw verliefd op de man, een autoritaire norse politieman die dankzij Manu voor het eerst toegeeft aan zijn homoseksuele gevoelens. Vanaf dat moment veranderen de levens van dit viertal door Manus open, non-conformistische houding. Waardeoordelen en vastgeroeste overtuigingen worden overboord gegooid om ruimte te maken voor dat wat belangrijk is in hun respectievelijke eigen levens.
De opkomst van de ziekte aids, die zich in een angstig rap tempo openbaart bij Manu, geeft Les Témoins niet alleen een passende historische achtergrond, maar zet de kijker op een zeer confronterende manier aan het denken over de helder overgebrachte boodschap van de film: hoezeer de kern of de essentie van je leven zich ook van de ene in de andere richting verschuift, het is altijd je eigen leven waarmee je van doen hebt en waarvan je dus kunt maken wat je wilt.
Het personage van Manu is zo knap ambigu opgezet dat het bijkans onmogelijk is om er gedurende de speelduur een eenduidig oordeel over te formuleren. Regisseur en schrijver Téchiné krijgt het in deze tragische film voor elkaar dat de kijker zich steeds moet blijven verantwoorden om begrip voor Manu op te brengen. Het knap geconstrueerde Les Témoins nodigt daarmee uit tot een persoonlijke bespiegeling op de inspanning om altijd voor jezelf te blijven opkomen te midden van de vele krachten die je daar vanaf proberen te houden.
