Eind jaren negentig werden de bewoners van Californië opgeschrikt door een tragisch drama. Het ging om de ontvoering van en de moord op de vijftienjarige Nick Markowitz door de negentienjarige Jesse James Hollywood. Benjamin, de broer van Nick, had grote schulden bij Jesse James waardoor ze flinke ruzie kregen. Als vergeldingsactie kidnapte Jesse James het kleine broertje van Benjamin. Na een paar dagen werd het lijk van Nick door wandelaars gevonden in een ondiep graf. Jesse James was lange tijd voortvluchtig en werd pas in 2006 opgepakt.
Alpha Dog is gebaseerd op deze dramatische gebeurtenis. En daar gaat het eigenlijk al een beetje mis. De moordzaak was destijds voor de Californische bevolking misschien groot nieuws maar voor de rest van de wereld was het eigenlijk niet zo schokkend (er gebeuren immers wel vreemdere dingen in de US of A). Niet direct een mysterieus of intrigerend verhaal dat om een verfilming vraagt. En inderdaad, na het kijken moet je als onbevooroordeeld bioscoopganger concluderen dat er toch veel interessantere verhalen te verfilmen zijn.
Jesse James heet in de film Johnny Truelove en is de leider van een bende die flink verdient aan de handel in drugs. Hij krijgt ruzie met zijn kompaan Jake Mazursky (in het echt Benjamin Markowitz) en besluit in een impuls als wraakactie diens jongere broertje Zack te kidnappen. Zack wordt onder de hoede genomen van Frankie (Justin Timberlake), een maat van Johnny, die hem meezeult naar allerlei feestjes. Er ontstaat een band tussen de twee en Zack heeft het prima naar zijn zin op al die feestjes in luxe villas met alcohol, drugs en lekkere meiden. Ondertussen realiseert Johnny zich dat hem wel eens een fikse gevangenisstraf kan staan te wachten als ontvoering wordt bewezen. Uit angst voor de cel neemt hij enkele vergaande beslissingen met tragische gevolgen
Het lijkt erop dat Alpha Dog heel graag een hippe drugsfilm wil zijn. De dudes zijn cool, de bitches hot en de partys vet. Maar Alpha Dog is niet hip, eerder vervelend en saai. Het hele gangstawereldje bestaat kennelijk uit karakterloze nietsnutten die alleen maar zuipen, blowen en neuken. Ongetwijfeld erg tof om deel van uit te maken, maar stomvervelend om naar te kijken.
Regisseur Nick Cassavetes zal het allemaal best waarheidsgetrouw, integer en met veel respect verfilmd hebben, maar in plaats van emotie of sympathie te voelen ervaar je op zn best een groeiende irritatie. Het tragische verhaal en de eventuele boodschap die de film je wil vertellen het zal je allemaal worst zijn. Feit is dat het gaat om een stel vervelende verwende rijkeluisjochies die niet kunnen aarden en wiens lot je volslagen koud laat. Opmerkelijk is wel dat het juist Justin Timberlake is die er qua acteren uitspringt. Hij weet te overtuigen en zijn rol tenminste iets mee te geven waardoor deze niet direct na de aftiteling al uit je geheugen is verdwenen. De rest van de jonge acteurs en actrices zijn allemaal even inwisselbaar als een vijfeurobiljet. Natuurlijk hebben we nog Bruce Willis, Harry Dean Stanton en Sharon Stone, maar hun invloed op de film is minimaal.
Heeft de film ons überhaupt nog iets te bieden? Jazeker. Halverwege worden we ineens op een stukje martial arts getrakteerd wanneer Jake, als een soort Chuck Norris, alle gasten op een feestje in elkaar schopt. Redelijk lachwekkend maar waarschijnlijk niet zo bedoeld. Ook leuk is een hele dikke Sharon Stone (zij speelt de moeder van Zack) die hevig geëmotioneerd haar verhaal vertelt. Wat een aangrijpende scène zou moeten zijn wordt door de aanblik van Stone in een fatsuit onbedoeld hilarisch. En dat er maar liefst 367 keer het woord fuck in voorkomt, is misschien ook nog wel het vermelden waard.
