Verveling is een lastig onderwerp voor een kunstwerk. Je moet tenslotte het gevoel overbrengen, zonder dat de verveling echt bij je toeschouwer of lezer toeslaat. Het is een bij uitstek universeel gevoel - wie verveelt zich nou nooit? - maar tegelijkertijd is het moeilijk invoelbaar te maken zonder erin te delen. Toch is dit het onderwerp (of op zn minst het overkoepelende thema) dat Coco Schrijber heeft gekozen om een documentaire over te maken. En saai is hij gelukkig niet.
De verhalen van zes mensen worden met elkaar verweven. Sommige keuzes lijken logisch: een meisje dat in een Hemafabriek werkt of de aandelenhandelaar op Wall Street. Anderen hebben een leven dat beheerst wordt door verveling; of het nu is omdat ze er hun levenswerk van maken, zoals een schilder die de tijd schildert, of omdat een moment van verveling hun hele verdere leven heeft bepaald, zoals Brenda Ann Spencer, die op zestienjarige leeftijd uit verveling een dozijn kinderen en twee volwassenen neerschoot, of een jongen die iemand vermoordde met een tegel van een viaduct. Een woestijnbewoner en de laatste nog levende spionne uit de Tweede Wereldoorlog maken het setje compleet.
Onder dit alles klinkt de droge stem van John Malkovich, die fragmenten uit Aantekeningen uit het Ondergrondse van Dostojevski en American Psycho van Bret Easton Ellis voorleest. How many people in this world are like me? is een vraag die regelmatig terugkeert, zonder overigens beantwoord te worden. Daar zit meteen een beetje de zwakte van de film: de beelden zijn prachtig en in combinatie met het sound design wordt je erdoor gehypnotiseerd, maar het blijven losse aantekeningen die zich nooit echt aaneenrijgen tot een coherent verhaal. De aantekeningen zijn leuk: de woestijnman blijkt lang niet zon saai leven te hebben als gedacht, terwijl het Hemameisje het eigenlijk wel lekker vindt om zich vervelen.
Toch... het is leuk te weten dat het nummer I Dont Like Mondays geïnspireerd is op Brenda Ann, maar het verhaal van de spionne wordt er met de haren bijgesleept, staat los van de rest van de verhalen en is lang niet zo diepzinnig als het duidelijk bedoeld is. Schrijber lijkt de verveling te willen verdedigen, maar echt samenhangend of overtuigend wordt haar verhaal helaas niet echt. Het is onmogelijk om níet gebiologeerd naar de stem van Malkovich te luisteren, maar van wat hij zegt blijf weinig hangen. Als documentaire is Bloody Mondays & Strawberry Pies niet echt geslaagd te noemen, hooguit als ervaring.
