Enkele weken terug vroeg ik me in mijn recensie van Che: Part One af of de diepgang die daarin ontbrak wél in Che: Part Two te ontwaren zou zijn. Helaas faalt Soderbergh opnieuw en slaagt hij er niet in om het karakter van Ernesto Che Guevara echt uit te diepen en inzicht te verschaffen in de man en zijn beweegredenen. Wat wederom overblijft is een soort feitelijk verslag, dat vooral duidelijk maakt dat Guevaras poging tot revolutie in Bolivia eind jaren zestig van meet af aan gedoemd was te mislukken. In hetzelfde lome tempo dat in de eerste film werd gehanteerd, levert dit een deprimerende, soms wat saaie film op.
Eind 1966 arriveert Guevara incognito in Bolivia, waarna hij naar de Ñancahuazúregio afreist om daar een leger te gaan trainen. Al snel stuit hij op grote problemen: de Boliviaanse communistische partij, op wier uitnodiging hij naar Bolivia kwam, trekt haar steun aan Che in en sluit het legertje rebellen daarmee af van het stedelijke netwerk van propaganda en voedsel. Guevara wordt geaccepteerd als leider van de revolutie, maar zit met zijn manschappen in een afgelegen gebied zonder veel voedsel of wapens.
Het harde klimaat, onaangenaam in zowel de winter als de zomer, is onbarmhartig. Guevaras astma speelt hem steeds meer parten en soms moet hij zelfs gedragen worden. Er wonen weinig mensen en de lokale bevolking geeft weinig om de idealen van de revolutionairen of wordt beïnvloed door regeringspropaganda. Matt Damon komt langs in een afleidend klein bijrolletje. Zonder hulp en middelen worden de rebellen meerdere malen verraden door de mensen die ze proberen te helpen, wat resulteert in meerdere nederlagen en uiteindelijk in de gevangenneming en executie van Guevara.
Deze lange lijdensweg wordt in twee uur en tien minuten in een laag tempo in beeld gebracht op een manier die zo nu en dan meer weg heeft van een reisverslagdocumentaire. Spannend weet Soderbergh zijn materiaal nooit te maken en inhoudelijk lijkt hij ook weinig anders te willen doen dan vertellen wat er gebeurd is. Waarom Guevara er zo op gebrand was om zijn revolutie over heel Latijns-Amerika te verspreiden en waarom hij daarmee in Bolivia wilde beginnen, wordt nooit duidelijk in deze film.
Als alleenstaande film is Che: Part Two, ook wel Guerrilla, daardoor voornamelijk een vermoeiende zit. Lijden en verdoemenis zijn zonder diepgang en inzicht geen goede ingrediënten voor een sloom drama. Als tweeluik is Che nog net te behappen, al is hij niet bepaald verheffend of bijster interessant te noemen, maar als één film is het een mislukking van vier uur en twintig minuten. Geen beschouwing, maar een verslag van twee periodes uit Che Guevaras leven, zonder daarbij echt in te gaan op de persoon. Als geheel heeft het bovendien een weinig enerverende en ietwat clichématige rise-and-fallstructuur die je in menig Hollywoodfilm ziet. De tweede film gaat puur over de val van Che en zoals bij veel van dit soort films is dat gedeelte het minst interessant. Zeker zonder verdieping valt er weinig te genieten.
