De film Casanegra laat de haat-liefdeverhouding zien die regisseur Nour Eddine Lakhmari heeft met de stad Casablanca. Maar in plaats van een compleet beeld van het sociale milieu van de stad en haar inwoners, krijgen we een gestileerd clichébeeld van de minderbedeelden van die moderne maatschappij te zien. De lengte van de film is bovendien een behoorlijk struikelblok. Zonder probleem had er dertig minuten geschrapt kunnen worden. Desondanks is de film onder de Marokkaanse bevolking een revolutie en draait overuren in de bioscoopzalen.
In de film maken we kennis met Karim en Adil, twee Marokkaanse jonge mannen die zich staande proberen te houden in de sociale onderbuik van de stad. Hun introductie wordt ondersteund door een mooie noir-score en staat enigszins los van de rest van de film. De snelle beelden van de twee vluchtende mannen lijken uit een heel ander soort film te komen, en niet uit een sociaal drama waarin huiselijk geweld en het bittere bestaan van arbeiders nopen tot een zoektocht naar een waardiger bestaan. Daarmee dient de vraag zich aan hoe je in een omgeving zonder duidelijk toekomstperspectief op de juiste wijze moet leven. De reflectieve stukken in de film variëren echter in intentie en zeggingskracht.
De boodschap die de regisseur wil overbrengen voelt enigszins geforceerd aan door het gebruik van geijkte personages. De eerlijke Karim, een in pak gehulde straatverkoper van sigaretten, vervloekt zijn armoedige toestand en doorbreekt zijn eentonige bestaan door een chique verkoopster te benaderen. Zijn vriend Adil vertegenwoordigt de groep wanhopige naïevelingen die koste wat kost geld bij elkaar probeert te sprokkelen om de stad te verlaten. Zweden is zijn toekomstideaal. De charismatische afperser Zrirek haalt hem over om voor grote bedragen vuile klusjes op te knappen. Ook Karim weet hij hierbij te betrekken.
De film is uiteindelijk niet gespitst op de onderliggende problematiek van de maatschappij waarin de twee mannen zich voortbewegen, maar hoe zij omgaan met hun dagelijkse omstandigheden. Het is in een vroeg stadium echter al duidelijk hoe de ontwikkeling van de meeste personages zal verlopen en tot welk inzicht dat moet leiden. De hoofdpersonen zijn, zo wil Lakhmari ons duidelijk maken, onderdeel van een bepaalde cyclus waaraan ze, hoe graag ze ook willen, niet kunnen ontkomen. Dit thema zal verder worden uitgewerkt in de resterende delen van de door de regisseur geplande trilogie over deze stad.
