Het moet een vreemde gewaarwording zijn geweest voor Peter Jackson: met de voltooiing van de opnamen van King Kong in 2005 kwam een periode van zes jaar tot een einde, waarin hij zijn twee grote droomprojecten werkelijkheid zag worden. Het succes van zowel Lord of the Rings als King Kong gaven de Nieuw-Zeelandse regisseur de mogelijkheid welke film dan ook te maken. Hij koos er niet voor om zich op de eerste de beste film te storten, maar te wachten tot hij het door velen geliefde boek The Lovely Bones (De Wijde Hemel) kon verfilmen. Na vier jaar strijd verschijnt de film dan eindelijk in de Nederlandse bioscopen. Is dit het langverwachte meesterwerk of kan Jackson zich maar beter op actiegerichtere films concentreren?
The Lovely Bones toont de laatste dagen van het leven van Susie Salmon en haar eerste stappen op weg naar de hemel. Susie is een veertienjarig meisje dat ervan droomt fotograaf te worden. Haar leven komt echter tot een einde als een nog onbekend figuur haar bruut vermoordt. Haar onwetende ouders starten al snel een zoektocht, hetgeen een grote druk op de rest van het gezin uitoefent. Susie slaat dit alles gade vanuit wat beschreven kan worden als een tussenhemel, een plek waarin een overledene belandt wanneer hij of zij nog niet klaar is voor de werkelijke hemel. Ze kijkt machteloos toe hoe haar vader zich steeds obsessiever met de zaak bezighoudt.
Als er iemand is die CGI als effectief middel inzet, is het Peter Jackson wel. In de The Lord of The Rings-trilogie zagen we Midden-aarde tot leven komen op een wijze die niemand voor mogelijk had kunnen houden. King Kong zag er nooit eerder zo prachtig en realistisch uit als in Jacksons gelijknamige remake. Ook in The Lovely Bones heeft de regisseur de CGI-kasten opengetrokken om de tussenhemel waarin Susie zich bevindt vorm te geven. En het moet gezegd worden: de plek ziet er fenomenaal uit. Hij wordt gesierd door een prachtige hemel en zal door velen als een droombeeld worden ervaren. De magische uitstraling ervan is moeilijk te beschrijven, maar buiten kijf staat dat het een indrukwekkend schouwspel is en zonder twijfel het hoogtepunt van de film.
Een tweede hoogtepunt vinden we terug in de vorm van Stanley Tucci en Saoirse Ronan. Beiden acteren erg sterk en vooral Ronan is prachtig om te zien. Ze past uitstekend in de droomwereld en geeft haar personage op effectieve wijze gestalte met schitterend fonkelende ogen en een angstige blik die lang nagalmt. Tucci bevindt zich aan de andere kant van het spectrum met zijn vertolking van de sinistere Harvey met zijn vreemde gewoontes en gedrag. Tucci verliest zich volledig in de rol en het is onmogelijk voor te stellen dat een ander dit personage had kunnen spelen.
Hier eindigt echter de lofzang voor The Lovely Bones. Ondanks de sterke acteerprestaties en de indrukwekkende CGI is de film veel te wisselvallig. Jackson heeft veel moeite met het tempo en de richting van het plot. Het ene moment wordt de kijker geconfronteerd met een rustig voortkabbelend verhaal waarin een meisje op zoek is naar de reden achter haar verblijf in de tussenhemel, het volgende moment gaan alle remmen los voor een achtervolgingscène die weinig lijkt toe te voegen. Het bizarst is de naar slapstick neigende scènes waarin de oma van Susie het huishouden overneemt van haar dochter. Het geeft de film een rommelig gevoel dat niet past bij de kalme, dromerige sfeer die deze uitstraalt.
The Lovely Bones is een lastige film om te beoordelen. Aan de ene kant zijn de beelden werkelijk schitterend en weten de personages te boeien. Aan de andere kant verpesten het rommelige verhaal en het wisselende tempo een prettige kijksessie. De conclusie dat dit niet de film is waar de fans van Peter Jackson en de fans van het boek op gewacht hebben, kan echter tot op zekere hoogte wel getrokken worden. Voor een project dat zo lang in ontwikkeling was en zo veelbelovend leek, stelt The Lovely Bones gewoonweg teleur. Het belangrijkste dat de film wellicht heeft gedaan, is onze ogen openen voor Saoirse Ronan, van wie we de komende jaren nog veel gaan horen.
