Als kind fantaseerde regisseur Boris Paval Conen over het maken van een speelfilm in een warm en onherbergzaam land met een andere taal, ontberingen en oerwoud. Twee jaar geleden werd hij gevraagd voor een speelfilm geïnspireerd op het werk van Artsen Zonder Grenzen. Happy end dus. Maar toen kwam Marco Borsato met Wit Licht en daar sta je dan met je goede bedoelingen. Ruim een jaar na de release van deze film komt First Mission uit. In hoeverre kan First Mission zich ontdoen van de snel gemaakte link met Borsatos film?
Aan zo'n eerste missie gaat natuurlijk een leven vooraf en dus beginnen we twee jaar voor vertrek. Marina is zwanger en terwijl haar vriend dat tijdens haar afstudeerfeest aan iedereen vertelt, krijgt ze kramp. Een miskraam volgt. Twee jaar later zit ze in een auto van International Frontline Doctors op weg naar een kleine post in Zuid-Amerika. Marina is de nieuwe en enige arts van deze post die geleid wordt door Thijs en verder bestaat uit manusje-van-alles Barry en de lokale medewerkers Orlando en Diego. In het door guerrillas geteisterde gebied probeert Marina met haar idealen en goede wil om iets goeds voor de wereld te doen en de mensen daar te helpen.
Marina was een blond meisje dat altijd vooraan in de klas zat met een lelijke beugel en bril. Nu is ze een mooie vrouw van 29 jaar die iets nuttigs wil doen met haar kennis als arts. Het verhaal lijkt op voorhand zo standaard en makkelijk, maar als Marina eenmaal aan het werk is, wordt het een interessante en boeiende film. De scenarioschrijvers hebben er goed aan gedaan het onvermijdelijke romantische lijntje tussen Marina en Barry klein en van ondergeschikt belang te houden. De harde dagelijkse realiteit heeft de overhand in een film met verrassend expliciete en heftige scènes. Het is een keuze die goed uitpakt, want het maakt de film aanzienlijk realistischer.
Het casten van de hoogblonde en tevens bij het grote publiek onbekende Anniek Pheifer als hoofdrolspeelster is een gewaagde keuze geweest. Ook deze pakt bijzonder goed uit. De fans van Jiskefet (Sint Hubertusberg) en de theaterbezoekers van het Nationale Toneel wisten al langer dat Pheifer een fantastische actrice is, maar nu zal ook het grote publiek haar gaan waarderen. Haar performance staat als een huis. Ook de plaatselijke bevolking wordt goed neergezet (veelal door lokale amateuracteurs). Gernandts personage is echter meer een typetje dan een karakter, maar dat is vooral het scenario aan te rekenen. Juist daar laat de film steken vallen. Het is iets te gemakkelijk en zoetsappig van opzet. De vaak rustige cameravoering is mooi, maar had wat rauwer gemogen. Dit wordt echter goed gecombineerd (of gecorrigeerd) met een snelle montage.
Zo'n eerste missie heeft natuurlijk ook een nasleep en dat is er eentje van 'drie maanden later'. Hoe zwak deze keuze ook is, Anniek Pheifer heeft op dat moment van Marina al een menselijk en bewonderenswaardig personage gemaakt. First Mission verdient de aandacht die Wit Licht kreeg en Borsato een acteercursus bij Pheifer.
