Het zijn moeilijke tijden voor de romantische komedie. Ware liefde zoekt men steeds vaker in fortuin en carrière maken. Sinds het feminisme ontkent iedereen de gezonde wederzijdse afhankelijkheid. En kinderen? Die maken we in ons eentje, met een reageerbuis. Wie in deze tijd nog een film over de liefde wil maken, wacht een moeilijke taak. Het devies: kies een zo extreem mogelijk uitgangspunt, maar wees vervolgens nergens origineel. Zo gaan we lekker mee met een tijd waarin liefde van ondergeschikt belang is, maar kunnen we toch ongecompliceerd zwijmelen.
The Back-up Plan draait om de reageerbuisbaby van Zoe. Zoe is namelijk al jarenlang ongewenst vrijgezel, terwijl ze toch op Jennifer Lopez lijkt en een leuke dierenwinkel heeft die goed loopt hoewel ze er nooit lijkt te werken. Als Zoe het daten uiteindelijk opgeeft wendt ze zich tot een vruchtbaarheidskliniek om toch een kindje te krijgen. Op de dag van de kunstmatige inseminatie loopt ze echter Stan tegen het lijf. Het is een nare ontmoeting die drijfnat in een overvolle metro eindigt, maar dat is gelukkig geen reden om niet direct dolverliefd te zijn. Waardoor Zoe voor een probleem komt te staan: heeft ze eindelijk de ware gevonden, is ze net bezwangerd door een reageerbuis.
Kinderen behoor je samen te krijgen. The Back-up Plan laat geen gelegenheid onbenut om het ons in de oren te knopen. Zoe wil wel kinderen, maar durft zich niet aan een man te binden omdat haar eigen vader haar moeder in de steek liet toen Zoe nog jong was. En zo staat de ene slechte ouder aan de wieg van de volgende. Want alleenstaande ouders zijn volgens The Back-up Plan altijd slecht voor de kinderen. Aan de oppervlakte lijkt alles prima, maar de onderliggende boodschap (jaja, The Back-up Plan heeft meerdere lagen!) is dat beginnen aan een half gezin even kwalijk is als scheiden en een gezin verscheuren.
Omdat Zoe er in haar zwangerschap alleen voor staat wordt haar aangeraden zich aan te sluiten bij een praatgroep voor alleenstaande moeders. De vrouwengroep waar Zoe in belandt draagt de naam single mothers and proud en bestaat uit een aantal lesbiennes en veel (logisch dat het alleenstaande moeders zijn) freaks. Dit resulteert onder andere in een lange en onsmakelijke onderwatergeboorte van één van de lesbiennes waar de gehele praatgroep omheen staat met drank en borrelnootjes. De smerige scène wordt passend afgesloten als Zoe flauwvalt in het water waar een aantal seconden eerder nog de uitwerpselen van de kersverse moeder in dreven.
Het totale gebrek aan chemie tussen de twee hoofdrolspelers bevordert de waardeloze en voorspelbare verhaallijn ook niet. Wel legt het de nadruk op het vervelende karakter van Zoe en het feit dat Stan minder inhoud heeft dan de gemiddelde reageerbuis. Maar een saai koppel wil nog wel eens te dulden zijn door de in romkom verplichte geestige vriendengroep. Dit lukt helaas alleen Anthony Anderson, die jammer genoeg maar enkele minuten in beeld is. Als vader van drie kinderen spijkert hij Stan de nodige kennis bij over het vaderschap. Het hebben van kinderen vat hij als volgt samen: vreselijk, vreselijk, vreselijk, soms een lichtpuntje, en dan weer vreselijk, vreselijk. Hij zou het zo maar maar over The Back-up Plan kunnen hebben. Vreselijk, vreselijk, vreselijk, klein lichtpuntje, vreselijk, vreselijk!
