Een groep vrienden die van de grote stad naar de kust trekt om een paar weken vakantie te vieren. Het is een uitgangspunt dat, weliswaar in verschillende vormen, al sinds The Big Chill uit 1983 populair is gebleken onder filmmakers over de hele wereld. Vorig jaar zagen we bijvoorbeeld nog het Iraanse About Elly, waarin ook de onderlinge relaties binnen een vriendengroep op scherp worden gezet tijdens een vakantie. De Franse regisseur Guillaume Canet neemt ditzelfde uitgangspunt, maar levert mede door een geniale cast een gedenkwaardiger film af.
Guillaume Canet is met name bekend als acteur, onder meer in films als Joyeux Noël en The Beach, maar timmert de laatste jaren ook als regisseur aan de weg. Zijn Ne le Dis à Personne uit 2006 was een van de beste thrillers van de afgelopen tien jaar, hoewel de film vreemd genoeg nooit in Nederland te zien is geweest, en dat schept verwachtingen voor de opvolger Les Petits Mouchoirs, vorig jaar in Frankrijk met meer dan vijf miljoen bezoekers de best bezochte film.
De film begint met een schitterende scène van zon vier minuten die in één take gefilmd is en zich afspeelt in Parijs als de ochtend aanbreekt na een lange nacht feesten. Ludo vertrekt uit een disco, stapt op zijn motor en wordt vervolgens geschept door een vrachtwagen. Zijn zeven beste vrienden moeten dan besluiten of ze alsnog door willen gaan met hun vakantie, terwijl Ludo zwaargewond in het ziekenhuis ligt. Ze besluiten toch te gaan en sussen hun gewetensbezwaren met de gedachte dat ze toch niets voor Ludo kunnen betekenen als ze in Parijs blijven en ze met het vliegtuig toch in een uur bij hem zijn.
Tijdens de vakantie blijkt dat iedereen met persoonlijke problemen kampt die de sfeer in de groep niet ten goede komen. Het beste voorbeeld hiervan zijn de beste vrienden Max en Vincent. Nog voor hun vakantie begint, vertelt de getrouwde Vincent aan Max dat hij al een tijdje gevoelens voor hem koestert. Max trekt dit zo slecht dat hij zijn frustratie vervolgens op alles en iedereen botviert.
Max wordt gespeeld door François Cluzet, een bekende Franse acteur die ook in Ne le Dis à Personne de hoofdrol speelde. Hij is een van de uitschieters in het voortreffelijke acteerensemble van Les Petits Mouchoirs. Hij portretteert de overspannen, zeer prikkelbare Max op zon komische manier dat je van hem begint te houden, hoewel hij in feite niet zon prettig mens is. De grootste ster blijft echter Marion Cotillard, die weer eens in een Franse film te zien is na rollen in Public Enemies, Nine en Inception, en ook hier met kop en schouders boven iedereen uitsteekt.
De acteurs spelen een belangrijke rol in het slagen van Les Petits Mouchoirs, omdat zij ervoor moeten zorgen dat de kijker 153 minuten gaat meeleven met deze personages, die elkaar consequent voorliegen en bedriegen. Dit lukt zeer goed en zorgt ervoor dat de film geen moment lang aanvoelt of gaat vervelen. Wel jammer is het veel te sentimentele einde dat alle lijntjes aan elkaar vastknoopt en de kijker een misplaatst gevoel geeft dat het allemaal wel weer goed komt. Een wat hypocriete boodschap als je de voorafgaande tweeënhalf uur in ogenschouw neemt.
