Is er een leeftijd waarop een regisseur met pensioen moet? Een regisseur opereert als zelfstandig ondernemer en is daarom niet onderhevig aan de reguliere wetgeving die hiervoor geldt, dus kan hij of zij het moment zelf bepalen. Velen blijven daarom op hoge leeftijd aan films werken. Denk aan Joel Schumacher (71), Woody Allen (75) en Clint Eastwood (81), die allen met wisselend resultaat nog werkzaam zijn in de filmindustrie. Ken Loach mag zich hier met zijn vierenzeventig jaar ook toe rekenen. De man is zijn kwaliteiten nog niet verloren, getuige het leuke Looking for Eric uit 2009 en het zeer indrukwekkende The Wind That Shakes the Barley dat in 2006 verscheen. Een nieuwe Loach is dan ook iets om naar uit te kijken, al lijkt de man de weg kwijt te zijn geraakt met Route Irish, een oersaaie film die de vraag naar een mogelijk pensioen van Loach prominenter dan ooit maakt.
Fergus is een oorlogsveteraan die samen met zijn beste vriend Frankie als huurling voor een privaat bedrijf gaat werken. Frankie keert echter niet levend van een missie terug. Fergus zet grote twijfels bij de omstandigheden waaronder Frankie is overleden en gaat op onderzoek uit. Hierbij gaat hij niets of niemand uit de weg en jaagt zo een hoop mensen tegen zich in het harnas. Of dit het echter allemaal waard is moet nog blijken.
Het uitgangspunt van Route Irish geeft voldoende voer voor een interessante en spannende thriller. De onwetendheid van Fergus over hetgeen gebeurd is en zijn gepassioneerde wil om erachter te komen, beloven vanaf de eerste minuut een intense film. Helaas wordt deze belofte nooit ingewilligd door de obsessief lange dialogen en een hoofdpersonage dat met zijn overdreven gedrag meermaals irritatie oproept in plaats van bewondering of medelijden. Fergus doet vanaf het begin waar hij zin in heeft en duldt geen kritiek of tegenspraak, omdat hij zelf alles beter denkt te weten. De woede die hem beheerst lijkt in het begin een sterke drijfveer die de identificatie met Fergus kan versterken. Het tegendeel is echter waar: de man loopt de gehele film met een chagrijnig gezicht rond en is zo agressief dat begrip voor zijn gevoelens vrijwel onmogelijk wordt gemaakt. De wijze waarop de film eindigt is dan ook niet alleen voorspelbaar, maar ook zeer onbevredigend. Ook Fergus dweperige praatjes om zijn acties te verantwoorden en zijn beste vriend op te hemelen, mogen niet baten.
De cinematografie maakt het de kijker er ook niet makkelijker op de aandacht vast te houden. Loach is namelijk groot fan van het lange shot, dat soms eindeloos voort lijkt te duren. Dat hoeft uiteraard geen probleem te zijn, maar in een film waarin dialoog de boventoon voert voelt deze techniek traag en langdradig aan. Daarnaast komen niet alle beoogde camerabewegingen goed uit de verf, hetgeen de film op momenten een amateuristisch uiterlijk geeft. In het laatste half uur lijkt het tij te keren en is er enige actie te aanschouwen, maar deze is van weinig overtuigende aard en het kwaad is dan al geschied: de meeste kijkers zijn inmiddels afgehaakt en zullen zich niet kunnen interesseren voor de halfbakken actiescènes.
Het is spijtig dat een goed uitgangspunt en een sterke cast worden gecastreerd door een onevenwichtig plot en een vermoeiend hoofdpersonage. Dit had het nieuwe epos van Loach kunnen zijn, een film die met verve bewijst dat er nog voldoende artistiek leven in de man zit. Helaas faalt Route Irish op zoveel vlakken dat geopperd kan worden dat de gelauwerde regisseur misschien beter met pensioen kan gaan.
