De niet te remmen digitale revolutie heeft onze aardbol een stuk kleiner gemaakt, al is het er allemaal niet persoonlijker op geworden. De Argentijnse Martin heeft in zijn kleine eenkamerappartement de hele wereld binnen handbereik. Film kijken, shoppen, werken, tot zijn gerief komen en stressen doet hij allemaal op de digitale snelweg. De webdesigner lijdt aan fobieën en heeft van zijn psycholoog de opdracht gekregen om de boze buitenwereld met zijn fotocamera vast te leggen. Tegenover hem woont de mooie, maar eenzame Mariana, een architect met een bijbaan als etaleur en een voorkeur voor de foute mannen.
De twee dertigers uit Buenos Aires komen op dezelfde plekken, onbewust van elkaars bestaan. Ze verzuipen in eenzaamheid en het isolement van de grote stad. De wildgroei aan gebouwen verbeeldt de vele verschijningsvormen en karakters van de bewoners: lelijk, mooi, saai, stijlvol, knus en megalomaan. Met deze filosofische analogie opent Gustavo Taretto zijn debuut Medianeras (letterlijk vertaald: tussenmuren). Met een snelle montage en een gevatte voice-over sleurt de filmmaker je zijn wereld binnen die hij deelt met nog 2,8 miljoen andere grootstedelingen.
De frisse wind waarmee geopend wordt, gaat al vlug liggen. We moeten net iets te uitgebreid kennismaken met Martin. Omdat de man grotendeels in zijn eigen wereldje leeft en weinig buiten komt, moet er een dame van de hondenuitlaatservice aan te pas komen om wat informatie uit hem te trekken. Blijkbaar is hij nogal teleurgesteld in zijn ex die naar de Verenigde Staten is vertrokken en Martin heeft opgezadeld met een depressief schoothondje. We zappen naar Mariana, die op haar beurt troost vindt in de kilte van beton, staal en glas. Ze heeft een liftfobie en moet minstens drie keer per dag te voet acht etages op en neer banjeren. In het naastgelegen appartement wordt de prachtigste pianomuziek gespeeld, maar Mariana wordt er horendol van.
Taretto houdt een grillig ritme aan en gooit hierbij alle disciplines die hij beheerst in de strijd. Het heeft raakvlakken met zijn cv. Taretto is zoal werkzaam als fotograaf, muzikant, scenarist, regisseur en reclameman. Een voorbeeld van Tarettos hoge bewijsdrang is Martins confrontatie met een suïcidale hond. Het beest is van een balkon gesprongen en laat een spoor van ravage achter. Mariana loopt voorbij en ontfermt zich over een slachtoffer. De scène komt compleet uit het niets en blijkt later van weinig betekenis, behalve dat het de eerste onbewuste ontmoeting tussen de hoofdpersonen is. Waarschijnlijk wil Taretto ermee duidelijk maken dat het leven vol (on)aangename verrassingen zit, maar het lijkt meer op een nutteloze exercitie in complexe actiescènes.
Het inkijkje in de levens van Martin en Mariana wordt weer afgewisseld met quasidiepzinnige verhandelingen over de relatie tussen de mens en de door hemzelf gecreëerde omgeving. Deze gevatte momenten van bezinning lijken door de begeleidende beelden haast gemaakt in opdracht van de VVV van Buenos Aires. Aan het eind komt er ook nog wat animatie voorbij. Dat hadden we immers ook nog niet gehad. Het zijn aanwijzingen dat Taretto te veel kanten op wil en moeite heeft de essentie van zijn verhaal te vangen, dat hij niet krachtig genoeg acht om op eigen benen te staan.
Medianeras is het resultaat van de inspanningen van een creatieve geest die al zijn goede ideeën versnoept door ze allemaal in één film te proppen. De spitsvondigheden worden in intermezzos in sneltreinvaart op je afgevuurd, terwijl de karakterontwikkelingen tergend langzaam zijn. Aan het eind herinnert Taretto je eraan dat hij ook nog een statement wilde maken over de voors en tegens van de digitale wereld waarin we leven. Uitgerekend een stroomstoring zorgt ervoor dat zijn eerste speelfilm begint te gloeien. De filmmaker gooit er een bende violen tegenaan en gaat op de melodramatische toer. Het pakt betoverend uit, maar komt veel te laat.
