De personages die het nieuwste relationele drama van André Téchiné bevolken, zijn allesbehalve gemakkelijk te doorgronden. Deze kwalificatie mag dan van toepassing zijn op een groot deel van het werk van de vooraanstaande cineast, het heeft hem nooit echt opgespeeld. In zijn Impardonnables doen de hoofd- en zelfs bijfiguren allemaal wel iets onvergeeflijks; de titel zegt het eigenlijk al. Door hun fouten en tekortkomingen is niets menselijks ze vreemd. Het is echter bijzonder lastig om begrip of sympathie voor hun handelen op te brengen. Hiervoor laten ze te weinig het achterste van hun tong zien. De Venetiaanse setting en een bataljon aansprekende acteurs trekken dit nog enigszins recht.
In ruim honderd minuten leren we de getroebleerde schrijver Francis kennen, die na zijn bestseller weinig fatsoenlijks meer uit zijn pen heeft laten vloeien. Hij probeert inspiratie te vinden in Venetië, maar valt als een blok voor makelaar Judith die voor hem een tijdelijk onderkomen moet zien te vinden. Een tijdsprong later zijn de twee getrouwd en krijgt de auteur de verdwijning van zijn vlotjes geïntroduceerde dochter Alice voor zijn kiezen. Een bejaarde privédetective moet achter de waarheid zien te komen, maar zij heeft weer een zoon die net uit de bak is gekomen. Het scala aan gebeurtenissen lijkt een afleidingsmanoeuvre van Téchiné om niet tot de kern te hoeven komen.
Informatie over de personages ontvangen we grotendeels uit de tweede hand. Alice heeft haar hart verpand aan een aristocratisch drugsdealertje. Francis is op zijn beurt onzeker in zijn huwelijk met Judith, want alles wat op twee benen loopt, valt als een blok voor haar schoonheid. Waarom de schrijver zijn eega niet confronteert met zijn achterdocht, maar door een ander laat uitzoeken of deze terecht is, is illustratief voor de ontwijkende aanpak van Téchiné. Telkens als er verdieping dreigt, introduceert de filmmaker een nieuw gezicht of zijplotje om moeilijke toestanden uit de weg te kunnen gaan. De potentiële mooie dualiteit die in al zijn karakters schuilgaat, verdient blijkbaar geen grondigere analyse.
De schrijver en zijn entourage moeten het afleggen tegen de overweldigende aantrekkingskracht van Venetië, Téchinés geheime wapen. Er wordt zeer behoorlijk geacteerd, maar de Frans-Italiaanse cast heeft te veel last van het grillige scenario dat mede door de regisseur werd geschreven naar aanleiding van de roman van Philippe Dijan. Téchinés handelswijze lijkt op die van een kind met een korte aandachtsspanne, dat in elke hoek van de kamer weer een nieuw interessant speeltje ziet en zich hier vol overgave op stort. Bovendien wordt ook nog eens een immens blik aan subthemas opengetrokken, waardoor homos en schattige hondjes het ook nog eens mogen ontgelden.
De nieuwste Téchiné haalt het niet bij recente titels als Les Temoins en Les Temps Qui Changent, waarbij wel de aansluiting met de kijker werd gevonden. De Fransen zijn nooit echt ordelijk geweest in hun uitwerking van de liefde, al compenseren ze dit vaak met een bak charme en intrigerend spel. Het leven is al verwarrend genoeg. Impardonnables doet daar door de rommelige benadering nog een schepje bovenop.
