Schrijver en regisseur Andrew Niccol heeft een gemêleerd oeuvre. Enerzijds is hij verantwoordelijk voor kwaliteitsfilms als Gattaca en het scenario van The Truman Show maar anderzijds ook voor de flop S1m0ne en het scenario van het matige The Terminal. In Time hangt hier een beetje tussenin en bevat sowieso elementen uit veel van zijn films. Niccol bedacht een verrassend uitgangspunt maar schreef een verder matig uitgewerkt scenario. Gelukkig weet hij dit aardig te compenseren met een paar klasbakken in zijn crew.
In een niet nader gespecificeerde toekomst is geld vervangen door tijd. Bij iedereen stopt op vijfentwintigjarige leeftijd het fysieke ouderdomsproces. Op dat moment begint een klok in je linkeronderarm af te tellen van één jaar naar nul. Om te overleven moet je dus tijd vergaren en dat kan op diverse manieren: verdienen, stelen of erven. Tijd is dus het handelsmiddel geworden waar alles om draait. Het resultaat van dit systeem is simpel: de rijken kunnen voor eeuwig leven en de armen sterven snel. Will Salas valt in die laatste categorie; hij leeft van minuut tot minuut totdat een rijke man, die al meer dan honderd jaar leeft en wil sterven, hem een eeuw cadeau doet. Met deze macht kan hij zijn strijd tegen het corrupte systeem eindelijk op niveau voeren. Daarbij krijgt hij de hulp van de beeldschone en steenrijke Sylvia Weis.
Het is aanvankelijk even wennen aan het uitgangspunt van de film. Met name doordat een verklaring ontbreekt. Het scenario is sowieso de grootste zwakte van In Time. De scènes en plotontwikkelingen ontstijgen maar zelden het niveau van een gemiddelde B-film. Van bad guys die op het moment suprême ineens door hun tijd heen zijn en dood neervallen tot Salas en Weis die zich zonder zinnige verklaring tot een soort professionele Bonnie en Clyde ontpoppen. Toch is het scenario niet helemaal verloren, want gelukkig weet Niccol tussendoor ook enkele momenten te vinden om op subtiele wijze kritiek te kunnen leveren op onze maatschappij en hoe het geld daar verdeeld is.
Als je kijkt naar de cast werd er waarschijnlijk vooral op uiterlijk en 'hipheid' geselecteerd. Gelukkig is Justin Timberlakes spel na een aantal films aanzienlijk verbeterd, zo bewees hij vorig jaar nog met The Social Network. Maar aan het scenario van In Time is ook voor hem weinig eer te behalen. Hetzelfde geldt voor de andere acteurs zoals Amanda Seyfried en Cillian Murphy. Ze leveren stuk voor stuk degelijk werk maar hun rollen worden nooit meer dan typetjes. En om teleurstellingen te voorkomen: Olivia Wildes bijrol is nihil, dus laat zij geen reden zijn om de film te gaan zien.
Dat de film toch redelijk vermaak weet te bieden is te danken aan het tempo van de montage, maar vooral aan de vormgeving. Niccol wist zich te omringen met klasbakkan als cinematograaf en negenvoudig Oscargenomineerde Roger Deakins (dat hij sinds zijn debuutnominatie voor The Shawshank Redemption nooit won is één van de grootste Oscarschandes), productieontwerper Alex McDowell (o.a. Fight Club) en kostuumontwerpster en drievoudig Oscarwinnaar Colleen Atwood. Dit drietal weet een indrukwekkende wereld neer te zetten waarin de verschillende tijdzones elk hun eigen look en feel hebben. Van het camerawerk tot de kleding en de decors: alles is gestileerd en vakkundig vormgegeven. Helaas kan dat dus niet gezegd worden van Niccols matige scenario. Statistisch gezien zou z'n volgende echter weer geniaal moeten zijn, dus dat biedt nog hoop.
