Heeft vijftiger Cornelia ooit iets fout gedaan tijdens de opvoeding van haar zoon? Het lijkt in ieder geval wel zo in het Roemeense drama Childs Pose, want de inmiddels volwassen Barbu laat nooit meer iets van zich horen. De enige manier waarop de eenzame moeder nu af en toe nog iets over hem te weten komt, is via de schoonmaakster die zijn huis opruimt. En dan blijkt hij vroeg in de film tot overmaat van ramp een kind te hebben doodgereden. Of is dat laatste misschien helemaal niet zo erg voor Cornelia?
Dankzij het tragische ongeluk heeft de zorgzame vijftiger eindelijk weer een aanleiding om bij haar zoon te zijn. Op het politiebureau ziet ze erop toe dat Barbu geen nadelige verklaring aflegt, en thuis kan ze hem lekker vertroetelen omdat hij vlak na de aanrijding door omstanders is belaagd. Cornelias lege nest is weer gevuld. De vraag is of Barbu wel op zoveel bemoeienis zit te wachten.
De Roemeense regisseur Calin Peter Netzer biedt in zijn scenario (samen geschreven met Razvan Radulescu, die eerder meewerkte aan de gelaagde scripts van Christian Mungiu) veelvuldig ruimte voor subtekst. Zo hinten terloopse opmerkingen dat Cornelia niet altijd dezelfde lieflijke moeder is geweest, ondanks dat ze dat wel volhoudt voor de buitenwereld. Misschien probeert ze nu de ruzies van vroeger goed te maken, of misschien is ze wel gewoon blind voor haar eigen fouten.
Hoe het ook zij, het zorgt ervoor dat de spanningen verder op scherp komen te staan, want waar Cornelia een onzekere besluiteloosheid in haar zoon ziet, zit er in werkelijkheid wellicht een gesloten persoonlijkheid die juist is voortgekomen uit die moederlijke opdringerigheid.
En toch blijft de hoofdpersoon een uiterst sympathieke vrouw. In haar liefdadigheid schuilt zeker egoïsme, maar ook een vorm van wanhoop. Aangrijpend is haar gesprek met de nabestaanden van de omgekomen jongen, waarin haar kwetsbaarheid als moeder mooi naar voren wordt gebracht. Knap gespeeld door Luminita Gheorghiu en genuanceerd gebracht door Netzer. Niets in zijn film is zwart-wit, alle personages zijn te begrijpen.
Opvoeding is waar Childs Pose - winnaar van de Gouden Beer - onder de oppervlakte om draait. Het verantwoordelijkheidsgevoel dat bij ouderschap komt kijken en hoe dat uit handen moet worden gegeven wanneer een kind op eigen benen staat. Via het auto-ongeluk heeft Netzer een sterke, originele manier gevonden om die stap naar acceptatie aan de ene kant en zelfstandigheid aan de andere kant neer te zetten. Fraai verwerkt hij dat in de slotscène, waarin nauwelijks dialoog nodig is om te verbeelden hoe de verhoudingen tussen ouder en kind zijn verschoven.
