De bevlogen meester Zimit heeft een creatieve manier gevonden om de doorgaans stoffige filosofielesjes een stukje interessanter te maken. Hij daagt zijn pupillen uit voor verregaande gedachte-experimenten. Ze zijn kennelijk zo echt dat je het gevoel hebt in een andere wereld te zijn beland. Dat zijn althans de verwoede pogingen die de makers van The Philosophers doen om de jeugdige doelgroep warm te laten lopen voor filosofische theorietjes. Makkelijker kunnen we het niet maken, leuker wel, moeten ze gedacht hebben. Het klaslokaal van de internationale school staat in de Indonesische hoofdstad Jakarta. Waarom wordt ons niet uitgelegd, maar het zal ongetwijfeld iets te maken met de financiering van deze weinig overtuigende denkproef.
Dienstdoend filmmaker John Huddles tikte zelf het scenario van zijn derde speelfilm, die wat concept betreft sterk doet denken aan Jostein Gaarders De Wereld van Sofie, maar dan met meer pit en vaart. Wennen aan het water gebeurt door kort enkele bekende filosofietheorieën de revue te laten passeren. Deze 'filosofie voor dummies' begint bijvoorbeeld met de grottheorie van Plato en de stelling van de eindeloos typende apen. Maar al snel wordt de schoolklas van twintig adolescenten voor lastiger dillema's gesteld. Wat als de wereld wordt geconfronteerd met een atoomramp en in een bunker is enkel plek voor tien? De leerlingen krijgen briefjes met hun beroep en daar mogen ze het mee doen. Heeft de flink gedecimeerde wereldbevolking wel iets aan een harpist of een ijscoman als de wereld na de ramp weer enigszins begaanbaar is geworden? De scholieren mogen het onderling uitvechten.
The Philosophers, dat elders wordt gelanceerd als After the Dark, is en blijft vooral één grote proefopstelling. Vooral in de eerste helft schakelt Huddles te vaak terug naar het klaslokaal, waardoor het wel heel lastig inleven is. De voor film al vergezochte gedachte dat het allemaal toch niet echt is blijft voortdurend boven de materie hangen. Door vervolgens ook nog eens meerdere situaties op te werpen is er van eenheid al helemaal geen sprake meer. The Philosophers kent maar liefst twintig personages, van wie uiteraard een paar een ruimer podium mogen betreden. De bijfiguren, die je vaak nog niet eens zijn opgevallen, worden van stal gehaald op het moment dat ze nodig zijn, om vervolgens vaak ook weer vrij vlot het veld te ruimen. Veel personages zijn hiermee verworden tot rekwisieten met een duidelijke functie. Investeren in sympathie is echter volstrekt nutteloos.
Daar komt bij dat op het filosofische vlak een boel aan te merken is. De discussies die gevoerd worden en de gepareerde stellingen zijn niet altijd even sterk en in sommige gevallen zelfs behoorlijk kortzichtig. Zo vindt er een discussie plaats over de functie van homoseksualiteit in het voortbestaan van de mens die kant noch wal raakt. In de afzonderlijke experimenten valt zo af en toe nog wel wat spannends te beleven, maar het kunstmatige karakter van deze scifi-thriller maakt het er niet bepaald beter op. De laatste proef is zelfs slappe hap. De uitgebreide cast, onder wie een Harry Potter-actrice en een Glee-acteur zal de puberdoelgroep nog wel kunnen bekoren. Net zoals bij de studenten klonk het alleen in het hoofd van John Huddles vast allemaal een stuk beter.
