Regie: Elisa Miller | Scenario: Fernanda Eguiarte, Marcelo Tobar | Cast: Gil Cerezo (Aaron), Aislinn Derbez (Sara), Meteora Fontana (Anfitriona Desfile), Giuseppe Gamba (Roberto), e.a. | Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2022

¿Qué Culpa Tiene el Karma? betekent vrij vertaald: 'Wat kun je wijten aan karma?' Hoofdpersoon Sara heeft naar eigen zeggen pech sinds een ruzie met haar zus in haar kindertijd, maar weet geen goede voorbeelden te noemen, anders dan jeugdliefde Aaron die verhuisde voor Sara de moed vond om hem de liefde te verklaren. Sindsdien is Sara een zuchtend, klagend en oogrollend type dat zwelgt in zelfmedelijden en de sympathie van de kijker niet weet te vangen.

Romkomsterren als Julia Roberts (My Best Friend's Wedding) of Katherine Heigl (27 Dresses) komen er door hun charme moeiteloos mee weg als ze een bruiloft verpesten omdat ze stiekem verliefd zijn op de bruidegom. Mexicaanse actrice Aislinn Derbez heeft deze charme helaas niet. En wat haar personage Sara nog minder aantrekkelijk maakt is het constante afgeven op haar liefdevolle zus Lucy, die volgens Sara de oorzaak is van haar zogenaamd ellendige leven. Iets wat totaal niet overkomt op de zonovergoten Mexicaanse filmlocatie.

Voor de humor hoeven we ook niet te kijken. Een jammerlijke misser is de geringe hoeveelheid slapstick, die je zou mogen verwachten met een hoofdpersoon zichzelf continu als pechvogel bestempelt. En op knappe mannen om bij weg te zwijmelen hoeven we ook niet te rekenen, want acteur Gil Cerezo is in de rol van Aaron nou niet bepaald het archetype van knappe droomman. Zeker niet voor wie zich de woest aantrekkelijke Álex García kan herinneren in het Spaanse No Culpes al Karma de lo Que Te Pasa por Gilipollas, waarvan ¿Qué Culpa Tiene el Karma? een Mexicaanse remake is.

Ook het gebrek aan chemie tussen de acteurs zorgt voor een laag zwijmelgehalte. Misschien valt er nog wel te genieten van de uiterst zoetsappige muziek (van de hand van personage Aaron, die rockster is), waarvan vast liefhebbers zullen bestaan. Ook de mode die Sara maakt is mooi om te zien, hoewel ze haar onzekerheid over haar ontwerptalent irritant vaak etaleert. Zus Lucy is zeer aanmoedigend en wil dat Sara haar bruidsjurk ontwerpt, ondanks Sara's zelden aflatende afwijzing naar Lucy toe.

Hoewel Lucy en Aaron al enkele maanden online daten, kennen ze elkaar pas drie weken en twee dagen in het echte leven. De verloving is zo vroeg en de chemie zo afwezig dat de trouwerij niet serieus te nemen is, en de noodzaak van Sara om haar ware gevoelens te verbergen of een plan te bedenken om de bruiloft te stoppen valt volledig weg. Sara kan met gerust hart het verhaal doorzuchten, zichzelf saboterend in onbegrijpelijke acties.

Dan is de film nog niet eens halverwege of Lucy onthult aan Sara (in een geforceerd zussenmoment) dat ze niet gelooft dat Aaron echt met haar wil trouwen omdat al zijn liedjes over zijn jeugdliefde gaan. En Sara weet dat zij dat is. En zo kan ze probleemloos en zonder slapstick afstevenen op een happy end. Desondanks duurt het vervelend lang voor ze er komt en is haar onvermoeibare geloof in haar zelfverzonnen pech tergend onwrikbaar.

Sara blijft tot het einde volhouden dat haar slechte keuzes onvermijdelijke pech zijn, veroorzaakt door een vloek van haar zus. Die zou over haar zijn uitgesproken op een kinderfeestje, nadat Sara als kind de kaarsjes van haar jarige zus voortijdig uitblies om zo haar wens af te pakken. Wanneer lieve Lucy vertelt dat ze het niet meende toen ze als boze vijfjarige riep al Sara's wensen te zullen stelen, komt dat alleen voor Sara als een verrassing. Voor de kijker is het eerder een opluchting.

De vraag is waarom deze remake is gemaakt, als deze duidelijk geen verbetering vormt op het origineel. Beide films zijn overigens niet beter dan Laura Nortons populaire boek waarop ze zijn gebaseerd. De boeken van deze succesvolle schrijfster zijn erg geslaagd en toch weet niemand van er een goede film van te maken. Dat is pas pech hebben.

¿Qué Culpa Tiene el Karma? is te zien bij Netflix.