Het boek met de titel Matilda is een verhaal waarin het meisje Matilda onmiskenbaar het hoofdpersonage is. En toch zijn daarin andere personages die ook indruk maken, met bovenaan Juf Bulstronk (Miss Trunchbull in het originele Engels) als kwaadaardige schooldirectrice. Niemand die ooit iets van Harry Potter heeft gelezen of gezien zal Dolores Umbridge vergeten. Goede schrijvers creëren memorabele figuren zoals sinistere rectors. En dan hebben we nog Nederlandse schrijvers, vooral voor scenario's. Wat bezielt ze? Een schande voor het vak.
Lotte's alleenstaande moeder heeft een nieuwe vriend, en die trekt bij ze in. Al gauw blijkt de man niet te vertrouwen te zijn. Tegelijkertijd krijgt haar school een nieuwe directeur, de gemene Juf Brakel die meteen een bijnaam krijgt. Lotte moet nu omgaan met deze twee mensen die haar en andermans leven verpesten. Maar haar eigen lieve lerares blijkt over de middelen te bezitten die daar verandering in zouden kunnen brengen.
Soms zijn er films waarvan een recensent zou willen die voor een volle zaal scène voor scène door te nemen om uit te leggen waarom deze precies een gedrocht is. Niet slechts omdat niet alles kwijt kan in een kort artikel, maar ook omdat het extreem frustrerend is dat een bizar slecht script groen licht en een paar ton kreeg om verfilmd te worden. Juf Braaksel is zo'n film. En wijdt het niet aan het overduidelijk lage budget, want er zijn betere films gemaakt voor minder.
Het begint met een introductie in Lottes huis. Het is er niet perfect, maar alles behalve deprimerend. Tegen het einde van de film claimt Lottes moeder dat er geen leven meer in huis was. Nou, dat had de filmmaker dan moeten laten zien. En leg ook meteen even uit wie die Thijs is die daar aanwezig is in plaats van veertig minuten later uitleggen dat het Lottes beste vriendje is die soms logeert.
Of neem Juf Brakel, volgens de titel zo belangrijk dat het hele werk naar haar vernoemd is: dit mens heeft amper een impact op het verhaal. Haar binnenkomer komt tijdens een bizar groots gepland evenement dat een welkomstfeest moet zijn, ze loopt binnen als een zuur kind door ballonnen te prikken en slingers naar beneden te trekken (en toch kijkt amper iemand naar haar om), en blijkt zo'n loze dreiging te zijn dat meteen daarna zelfs leerlingen haar uitlachen.
Ja, Juf Brakel is misschien functioneel in het laten zien van hoe waardeloos en ongekend onlogisch deze film is: ze komt op een gegeven moment Lottes klas binnen en vraagt aan de lerares waarom het televisiescherm uit staat, want daar is een doorlopende uitzending te zien van Juf Brakel die haar nieuwe regels opleest (nogmaals: geen dreiging want niemand neemt die regels serieus). Brakel zet de televisie zelf aan, toont een fragment..... en zet vervolgens zelf het scherm weer uit.
Nee, dit personage moet niet knettergek zijn. Gewoon een hele strenge schooljuf. Dit is gewoon scenarioschrijven van onder de onderste plank. Er gaat geen scène voorbij zonder dat 'WTF' in je opkomt. Onlogische situaties, onnatuurlijke personages, kromme dialogen - en ga vooral niet zoeken naar een uitleg voor de magie die aanwezig is (of de regels voor hoe die magie werkt).
Ergens heeft het zelfs een naar sfeertje. Lotte reageert op de criminele vriend van haar moeder zoals een meisje dat seksueel wordt misbruikt. Ze durft niets te zeggen (wat in de eerste instantie nergens op slaat omdat Lotte geen verlegen muurbloempje is), wat begrijpelijk is nadat hij dreigt haar hond te vermoorden, maar dat is pas halverwege de film - tot daarvoor was er geen passende reden om niet haar moeder te waarschuwen, of zelfs de politie in te schakelen aangezien ze bewijsmateriaal in huis heeft.
Alleen Arjan Ederveen is enigszins vermakelijk als eigenaar van een winkeltje. Maar hij heeft maar vier korte scènes in de hele film. De andere volwassen acteurs doen het niet best en, sorry, de kinderen ook niet. Maar dat is waarschijnlijk meer de schuld van de regisseur die ze onvoldoende aanwijzingen gaf.
Het oogt als een spotgoedkope televisieproductie. Zowel regie als camerawerk zijn volledig ongeïnspireerd. Een laag budget kan worden aangepakt als een uitdaging, worden ingezet als een wapen. Nee, hier zijn het van begin tot eind de meest generieke beelden. De goedkope computereffecten zijn te vergeven, het zijn er toch maar een klein aantal.
In een bepaald opzicht is Juf Braaksel en de Magische Ring niet erg respectvol naar kinderen. Dit is gemaakt met de gedachte dat jonge kijkers toch alles slikken en dit prima zullen vinden. Eerlijk is eerlijk: dat is niet onwaar. Maar alleen omdat ze alles slikken betekent niet dat het oké is om ze troep voor te schotelen.
Juf Braaksel en de Magische Ring is te zien bij Netflix.
