De combinatie van mensen op het autismespectrum en de liefde is een dankbaar thema voor reality-tv en fictiefilms en -series. Dramedies als Extraordinary Attorney: Woo-young Woo en Atypical brengen onder de aandacht dat er lastige hobbels zijn te nemen, maar dat mensen met autisme wel degelijk op zoek zijn naar betekenisvolle liefdesrelaties en ook in staat zijn die te onderhouden. De Argentijnse film Goyo gaat over liefde op het eerste gezicht, autisme en natuurlijk over al die hobbels.
Dertiger Gregorio Villanueva - kortweg: Goyo - telt de treden bij het traplopen, neemt uitdrukkingen letterlijk en zegt van zichzelf: "Ik ben een interessante gesprekspartner." Goyo woont bij zijn oudere zus in een gigantisch appartement (concertpianisten verdienen goed blijkbaar) en werkt in het plaatselijke museum als toergids. Hij weet veel over kunst en schildert zelf ook; de postimpressionist Van Gogh is zijn favoriete kunstenaar. Op een dag ziet hij zijn nieuwe collega met een kapotte paraplu in de regen staan en valt als een blok voor haar. Goyo heeft zijn muze gevonden, maar durft haar niet aan te spreken.
De neurotypische Eva Montero (Goyo blijft haar met voor én achternaam aanspreken) is een stuk ouder dan hij en heeft twee zonen en een lastige ex. Als de eerste hobbels zijn genomen ontpopt zich het uiterst voorzichtige begin van een relatie tussen de beveiliger en de toergids. Goyo heeft moeite met wederkerigheid in een gesprek, maar Eva ziet zijn kwaliteiten: "een man die niet kan liegen, zegt wat hij denkt, ongelooflijk intelligent is en er ook nog eens goed uitziet". De twee worden echter uit elkaar gedreven door interne en externe omstandigheden.
Natuurlijk komt de ex-man klieren en is Goyo's zus tegen de relatie, wat tot twijfel en verdriet leidt. De gebeurtenissen die voor de dramatische dynamiek moeten zorgen, liggen er soms wat te dik op in Goyo, maar er zijn genoeg natuurlijke ontwikkelingen die er een aangename, oprechte film van maken. Daarbij moet de kijker er trouwens niet vanuit gaan dat dit een komedie is. Autisme is in drama vaak een bron van grappige misverstanden en wonderlijke vaardigheden, maar daar wordt in Goyo absoluut niet op gemikt. Deze film neemt Goyo, Eva en de andere personages zeer serieus.
Nicolás Furtado's Goyo kan niet in een oogopslag luciferhoutjes tellen en praat ook niet onafgebroken over pinguïns of walvissen. Hij is een goed functionerende man, die zijn eerste stappen in de liefde zet. Nancy Dupláa zet als Eva een warme, gelaagde vrouw neer en ook de andere rollen worden goed vormgegeven. Goyo zal de neurotypische blik op autisme en romantiek niet veranderen, maar dat hoeft ook niet. Een kleine, prettige film over relaties, genegenheid en van Gogh is soms genoeg.
Goyo is te zien bij Netflix.
